Opinia na temat książki Światu nie mamy czego zazdrościć

"Żeby przeżyć lata 90- te w Korei, trzeba było tłumić w sobie odruch dzielenia się jedzeniem. Żeby nie zwariować, trzeba było nauczyć się obojętności".

W wyniku złej polityki rządu, wstrzymaniem wsparcia ze strony Rosji oraz powodzią w 1995 roku, ludność Korei Północnej nawiedziła straszliwa klęska głodu, która pochłonęła około 2,5 mln ofiar, z czego ok. 1 mln w trakcie tzw. Trudnego Marszu. Ludzie żywili się trawą i korą z drzew, a na ulicach zalegały stosy trupów. Ówczesne władze zwróciły się o pomoc humanitarną do ONZ, która odpowiedziała wsparciem o wartości dwóch miliardów dolarów, jednak rządy ówcześnie rządzących Kimów rozkradali nadchodzące wsparcie na własny użytek, lub sprzadawali z zyskiem na czarnym rynku, w wyniku czego żywność przestała trafiać do najbardziej potrzebujących. Ci najbardziej odważni, zmotywowani rozpaczliwą chęcią przetrwania posuwali się do kradzieży ziarna i kukurydzy z pól, i jeśli zostali na tym przyłapami, zarabiali kulkę w głowę "ponieważ wszystkiemu zawinił sposób myślenia; ci przestępcy myśleli jak kapitaliści”....

Bardzo dobrze poprowadzony reportaż o okrutnej rzeczywistości pod banderą północno-koreańskiego reżimu, którą możemy poznać dzięki szóstce uciekinierów. Trudno i ciężko się czyta niektóre fragmenty...dla mnie ostatecznością okazał się Trudny Marsz i umierające z głodu dzieci. Zrozumiałam też, dlaczego tamtejsza ludność nie potrafi się zbuntować i zawalczyć o lepsze warunki bytowe...

Nie mamy Koreańczykom czego zazdrościć, dlatego cieszmy się tym co mamy....