Opinia na temat książki Szamański blues

Jako przeogromna fanka książek Anety Jadowskiej musiałam obowiązkowo sięgnąć po Cykl Szamański. Witkacy zaintrygował mnie już w Heksalogii, a “Przygody Małego Duchołapa” to jeden z najbardziej uroczych komiksów na świecie (dla tych, którzy nie wiedzą - PMD to prequel Cyklu, opowiada o małym Piotrusiu i jego pierwszej przygodzie z duchami).

Czy “Szamański blues” zachwycił mnie tak samo jak Heksalogia? Zachwycił, ale chyba nie aż tak bardzo. Owszem, uwielbiam tę książkę. Cudownie było wrócić do Thornverse, ale ewidentnie zabrakło mi ostrego charakterku Dory, ciętego humoru Mirona i ciepła, jakie roztacza wokół siebie Joshua. Witkacy to po prostu zupełnie inna postać - spokojniejsza i bardziej zmaltretowana przez życie niż nie-do-końca-święta trójca z Haksalogii. Całym sercem pokochałam za to Kurczaczka - oj, ta dziewczyna to ma charakter, który mógłby konkurować z Dorą!

Jeśli chodzi o przygody naszego sympatycznego szamana, są tak samo szalone jak przygody Dory - wiecie, różne złe moce, demony, mordercze duchy i te sprawy. W końcu jeśli w Thornie jest bezpiecznie, to jest też nudno!

Na pewno niedługo sięgnę po kolejne tomy i mam nadzieję, że skoro wiem już, czego mogę spodziewać się po historii Witkacego, druga i trzecia część spodobają mi się jeszcze bardziej.