Sześć utworów scenicznych

Nigdy dotąd czytanie dramatów nie dało mi tyle przyjemności, nie było tak efektywne: podczas lektury przebiegała mi przed oczyma cała akcja, jak w teatrze. Nie doświadczyłem tego ani przy dziełach Shakespeara - być może czytałem go za wcześnie, a może to kwestia języka dramatu? Kohout tłumaczony był bardzo dobrze. Tematyka jego 6 dramatów, powstających od lat 60-tych (Klaun) do początku 21. wieku (Miłość) nieco się zmienia, ale za każdym razem ukazuje, notabene z dużą dozą humoru i dość drapieżnej ironii, jednostki uwikłane w aktualnie panujący system społeczny, nawet jeśli ukazane środowisko jest tylko metaforą realnej rzeczywistości.

"Klaun" (1967) to sztuka w bardzo ironiczny sposób, za pomocą przeniesienia akcji do cyrku, przedstawiająca stosunki panujące pomiędzy partią socjalistyczną a zwykłym ludem. Dyrektor cyrku obiecuje klaunowi, że ten będzie mógł tresować na arenie czwórkę jego białych koni. To najbardziej prestiżowy numer cyrkowy, a zarazem niedosiężne marzenie najniższego w cyrkowej hierarchii klauna-prostaczka, które może się spełnić, o ile uda się mu wypełnić liczne, wydawałoby się niemożliwe do spełnienia, warunki. Kiedy klaun nieoczekiwanie je wypełnia, okazuje się, że jego występ jest śmiertelną pułapką. Uniwersalna metafora, mówiąca, że równość i demokracja są ułudą, a siła tejże metafory nie kończy się bynajmniej na socjalizmie. Świetne tłumaczenie oddaje oryginalny komizm językowy.

"Wojna na trzecim piętrze" (1970) - antywojenna komedi...