Sztuka i Naród w Wielkim Teatrze Świata

Książka „Sztuka i Naród” w Wielkim Teatrze Świata jest poświęcona pismu kulturalnemu „Sztuka i Naród” i powstałemu wokół niego środowisku twórczemu. Pismo ukazywało się konspiracyjnie w Warszawie, w latach 1942–1944, a jego redaktorzy i współpracownicy rekrutowali się głównie spośród studentów tajnego Uniwersytetu Warszawskiego. Przedmiotem rozprawy jest prezentacja programu filozoficznego, politycznego i estetycznego „Sztuki i Narodu”, w którym szczególnie ważne miejsce zajmował dramat i teatr, jak również twórczość oryginalna pisarzy tworzących tę grupę, czyli Onufrego Bronisława Kopczyńskiego (1916–1943), Wacława Bojarskiego (1921–1943), Andrzeja Trzebińskiego (1922–1943), Tadeusza Gajcego (1922–1944), Leona Zdzisława Strońskiego (1921–1944) i Bernarda Wojciecha Mencla (1923–1944). Świadomość dramatyczna tego niezwykle dynamicznego środowiska twórczego była, w przekonaniu jego przedstawicieli, udziałem niemal całego pokolenia, dlatego rekonstrukcja tej środowiskowej i pokoleniowej świadomości stanowi jedno z podstawowych zadań książki.