Opinia na temat książki Ta, którą nigdy nie byłam

"Zawsze się bałam. Bałam się być zbyt brzydka i bałam się być zbyt piękna. Bałam się za bardzo zbliżyć do drugiego człowieka i równie mocno obawiałam się odrzucenia. Bałam się drwin. Bałam się oskarżeń, że się mylę, i równie mocno obawiałam się uznania mnie za arogancką, kiedy miałam rację. Takie życie bardzo wyczerpuje.”

"Muszę mu wybaczyć. Nie wiem tylko, jak to zrobić. Nie wiem nawet, co to znaczy. Może wybaczenie jest obietnicą. Ale co się obiecuje? Nie pamiętać tego, co się pamięta? Nie płakać nad tym, nad czym się płacze? Nie pogardzać tym, co naprawdę rodzi pogardę?"

Jestem po lekturze książki „Ta, którą nigdy nie byłam”. To już ostatnia z przeczytanych przeze mnie książek M. Axelsson wydanych w Polsce. I, cóż, książka nie zrobiła na mnie takiego wrażenia, jak pozostałe pozycje autorki. Nie do końca potrafię zlokalizować źródło tego najmniej udanego spotkania z twórczością Axelsson. Niby wszystko jest w porządku: piękny język, świetne, jak zwykle tłumaczenie K. Tubylewicz, przemyślana i spójna fabuła, dobrze sportretowani bohaterowie, ważne problemy… Co by było, gdyby… Mnogość osobowości w jednym ciele… Bliskość, zaufanie, wpływ dzieciństwa na wybory w życiu dorosłym, poszukiwanie siebie, wina, przebaczenie… Handel ludźmi, prostytucja, polityka, niemożność donoszenia ciąży, opieka socjalna w Szwecji, odpowiedzialność artysty… A jednak, tym razem, nie powędrowałam z bohaterką na wyżyny emocji: zostałam na dole, niezdolna współodczuwać, nie do końca gotowa zrozumieć.