Tae ekkejr!

Miałam nadzieję, na coś naprawdę dobrego, zwiodły mnie najprawdopodobniej interesująca okładka oraz rzucający się w oczy tytuł, kompletnie odmienny od tych, które zwykle się spotyka. Prawda jest taka, że książka ta to nic specjalnego. Przez przeważającą część praktycznie nie ma akcji, a gdy już pojawia się jakieś napięcie, po chwili szybko zdycha. Dużą wadą jest też styl pisania autorki, konkretnie takie niesprecyzowanie, krążenie wokół tematu w opisach. A są one dość długie, męczące i często irytujące. Czytałam, ale nie rozumiałam, co czytam, nie skupiałam się, nie umiałam się skupić. Kolejną dość wyraźną wadą jest szczeniacki język bohaterów, dialogi są po prostu tragiczne, miałam wrażenie że czytam wypowiedzi jakiegoś gówniarza, a bohaterowie są przecież starsi, jeden na przykład ma grubo ponad sto lat, a odzywa się jak osobnik z 10 razy młodszy. Mimo wszystko były też dobre strony, jak choćby ciekawe złączenie wszystkiego w całość lub też zakończenie, które nawet mimo to, że napięcie zdechło, zawiera prawdy życiowe, takie poniekąd nauki. Autorka pokazała, że śmierć nie jest końcem.

Na początku opornie szło mi czytanie tej książki, ze względu na specyficzny język i przeskoki w treści pomiędzy dialogiem, a przemyśleniami bohatera. Są one mało rozgraniczone, co wprowadza pewien chaos. Jednakże, kiedy już przywykniemy do stylu pisania autorki historia okazuje się wciągająca. Także końcówka książki pochłonęła mnie zupełnie.
Lemmetr - królewski syn, poseł i człowiek oraz Enneari - elf i królewski syn. Spotkali się w drodze. Połączyły ich przypadek, próba zabójstwa, a potem dług do spłacenia. Historia dwóch różnych ras, myślących w inny sposób oraz przygody, która doprowadziła do ich przyjaźni.
Jednakże śmierć idzie ich tropem i będą musieli zmierzyć się z nią....
Polecam, a ja zaczynam drugą część.