Tango raz jeszcze

Dziesięć krótkich utworów, a każdy inny w swojej wymowie, sposobie narracji i podejścia do tematu. Jedno ich łączy, uczucia i emocje buzujące w ludziach. Zbiór jest nierówny, ale każdy może wybrać te, która najbardziej do niego przemówią. W tych krótkich formach widzimy kunszt pisarski i bogactwo języka pisarza. Nie będę odkrywcza , jeśli stwierdzę, że najciekawszym opowiadaniem jest „Clone” oparta na utworze Bacha., gdzie poszczególna instrumenty zastąpione są postaciami i tak jak przebiega utwór, tak przebiega opowiadanie.
Ciekawe, polecam.

Dziesięć króciutkich utworów, przypominających stare fotografie, które przypadkiem wysypały się z pudełka. Właściwie nie tyle chodzi o same fotografie, co związane z nimi uczucia i wspomnienia. To trochę tak, jakby właściciel obrazków starał się w kilkudziesięciu zdaniach opowiedzieć o nich przypadkowemu obserwatorowi.
Utwory ulotne i zwiewne sąsiadują tu z mrocznymi i przygnębiającymi. Ma to pewien urok, ale… Do arcydzieł tej książki jednak bym nie zaliczył.

To była moja pierwsza przygoda z Cortázarem. Jako że jestem uparty i mało wierzę mądrzejszym od siebie, porwałem się nieco z motyką na słońce. Nie urzekły mnie opowiadania Julia C., mimo że zebrane zostały w niewielką książeczkę. To chyba nie mój styl, nie moje odczucia, choć nie można pokłonić się przed bogactwem językowym Autora. Kapitalne opowiadanie o skupionych w tunelach metra, blednących z dnia na dzień ludzi, którzy nie wychodzą na powierzchnię, wielbicielach pewnej aktorki, którzy dokonują retuszy filmów z jej udziałem, by zawsze podziwiać jej piękno i talent w pełnej krasie. Reszty, niestety, nie pamiętam.
Tym samym „Tango raz jeszcze” stanie się antykwaryczną wkładką do mojej biblioteki, bo książeczka została wydana w 1983 roku.
Ale „Grę w klasy” mam w planach, nie poddaję się.