Teatr Snów

Świat wyobraźni Iwony Dylewicz jest wstrząsająco-niesamowity. Przyznaję, że najczęściej za tego typu wyobrażeniami "nie nadążam". Zazwyczaj czuję się pogubiona w świecie magii, w którym moje zmysły nie potrafią się łatwo odnaleźć. Tutaj niby jest podobnie, a jednak splot dziwnych zdarzeń zaintrygował, co pozwoliło mi na częściowe przeniesienie się do snu na jawie już w pierwszej części.

Uważam, że tytuł idealnie oddaje treść oraz atmosferę prezentowanego świata. A właściwe światów, po których porusza się Ruda. Miejsca te nie są do końca zidentyfikowane podobnie jak bohaterka mająca raz postać człowieczą, innym razem prezentuje się jako kot. Ma też dar ściągania na siebie złego i gdzie się nie pojawi albo jest sądzona i ma zginąć bądź będzie wtrącona do więzienia. Wróg, pan Cairo wszędzie ma swoich wysłanników i jedyne o czym marzy to unicestwienie czarownicy. Jej przewinienia są nie z tego świata (w naszym pojęciu:realnego) zatem powinny dziwić i być odbierane jako błahe, czy też wymyślone w ostatniej chwili. Ale taka jest cała opisywana przez Dylewicz rzeczywistość "Teatru snów". Wydaje mi się, ze wszystko stoi tu na granicy ułudy stworzonej na poczekaniu, by omamić czytelnika, a przemyślanej koncepcji, która zachęca do podążania wyimaginowaną ścieżką. Jest to droga, która co jakiś czas się rwie, by przenieść nas z jednego do drugiego sennego marzenia. Tworzenie między-światów zaciera granice, niweluje pojęcie czasu, w sensie jaki pojmujemy, jednocześnie prezentuj...