The Raven Prince

Nie zawsze główny bohater musi być idealnie przystojnym hulaką, a bohaterka nieskalaną dziewicą o urodzie nimfy. Tutaj mamy mrocznego hrabiego którego i serce i oblicze naznaczone są zdarzeniami z przeszłości w tym chorobą. Poczytamy sobie tu o człowieku którego twarz przeraża ludzi, o którym krążą legendy, którego podwładni się boją prawie jak demona i odnoszą się doń z szacunkiem należnym księciu.

Ona. Wdowa po adwokacie, co tu dużo mówić klepiąca biedę. Mieszka ze swoją teściową i dziewczyną przygarniętą z dobroci serca, choć wcale ich na utrzymanie ich dwójki nie stać. Stąd wniosek naszej bohaterki o poszukaniu posady. Na dodatek jest bardzo odważna. Nie są to puste słowa, przygarnia chorą prostytutkę i pielęgnuje ją jak przyjaciółkę. Do tego trzeba mieć jaja. Najpierw Anna będzie miała z tego powodu trochę nieprzyjemności, ale… Będą też korzyści ;) jakie? Nie zdradzę.

Pierwsze spotkanie bohaterów? Ona płoszy jego konia (w jego wersji) on z niego spada a ona się przewraca. Oczywiście wtedy jeszcze nie wiedzą co będzie ich łączyć.
Następnie Anna zatrudnia się jako pani sekretarz u tajemniczego hrabiego i przez pierwsze dni nie widzi swego chlebodawcy. Niczym odkrywczym nie będzie jeśli napiszę że to właśnie nieznajomy z drogi jest tym hrabim.
I od momentu gdy spotykają się w bibliotece Edwarda już czuć że między nimi coś jest. Nie namiętność, nie zwierzęce przyciąganie, ale ciepło. Jakaś nić porozumienia, coś wyjątkowego. Ciężko jest to nazwać, al...

Śliczna bajka.
W zasadzie dwie bajki.
Wciąga od pierwszego momentu udowadniając, że jeśli ktoś posiada dar opowieści to i wydawać by się mogło banalnej historyjce potrafi dodać skrzydeł. Choć nie powiem, pomysł nader… odważny… niecodzienny… mało realny… bardzo do kochania i wzdychania. Zdecydowanie z większą ilością czytelniczek za „tak” niż za „nie”.
Jak dla mnie trzeba lekko przymrużyć oko, trochę bardziej niż zwykle i można cieszyć się pełną piersią dwójką bohaterów, którzy wbrew otaczającemu światu podążają za swoimi pragnieniami, walczą za nie, a co ważne nie tracą nic z siebie. Do końca pozostają sobą. Nie boją się powiedzieć chcę i sięgają po to.
Elementów do polubienia jest całkiem sporo. Jeśli ktoś nie polubi Anny z jej ciętym językiem, odwagą, prawością i sprawiedliwością, to zawsze może zatrzymać wzrok na Edwardzie pociętym bliznami po chorobie, nader głośno wyrażającym swoje emocje, ale niezwykle ciepło zdobywającym róże dla sekretarki. Jeśli nie oni, to może pies, wielki, brzydki, bezimienny. Albo uparta owca, albo kolorowe szyte na miarę kamizelki rządcy wielkiego majątku porośniętego i opuszczonego, bo serce w nim dawno zamarło. Służący też dokładają swoje.
To fantastyczna możliwość na oderwanie się od wydawanych po naszemu książek, które w większości wypadków nie potrafią ani tak zaskoczyć, ani zaciekawić, ani pochłonąć. Ta z gruntu bajkowa i szalenie mało realna opowieść czaruje swoją niemożliwością.
Co dla mnie ciekawe polubiłam dwójk...