Opinia na temat książki Towarzyszka Panienka

Bardzo podobała mi się forma tej książki, ta zbieranina anegdot i humorystyczne podejście do różnych tematów. Urzekł mnie dystans pani Moniki do różnych ważnych spraw, i podziwiam ją za to, bo taki dystans trzeba sobie jednak wypracować. Stylistycznie również nie mam książce nic do zarzucenia, widać, że pisała ją polonistka.

Mam jednak wrażenie pobieżności - ciekawie rozpoczynająca się anegdotka, na przykład, ma już mniej ciekawe zakończenie. Nawet czasem nie ma go wcale, jest tylko jakiś pośpiech, jakiś jednozdaniowy banał kończący akapit. Bardzo często brakuje konkretnej pointy czy morału. Oczywiście anegdotka rządzi się swoimi prawami, ale niekiedy jej narracja tak jest poprowadzona, że aż się oczekuje jakiegoś konkretnego zakończenia, które jednak nie następuje - ku mojemu rozczarowaniu. Inna rzecz, która mnie w książce pani Jaruzelskiej drażniła, to odnoszenie się i żywcem przepisywanie postów z bloga którego prowadzi.
Żeby było jasne - nie oczekiwałam, że znajdę w tej książce jakieś prawdy życiowe czy filozoficzne rozważania nad losem ludzkim. Jednak każda opowieść ma swój początek i koniec, jakiś morał, bo skoro się ją opowiada, to chce się coś zaznaczyć, na coś położyć nacisk. I tego mi zabrakło w opowieściach pani Moniki, chociaż być może przesłanie było ukryte, a ja go w niektórych miejscach nie umiałam odczytać. Niemniej jednak polecam tą książkę, świetnie opisuje atmosferę tamtych czasów, a także "walkę" córki znanego generała o odrobinę normalności :)