Towarzyszka Panienka

Książkę tę przeczytałam niejako przypadkiem , akurat byłam w bibliotece i ktoś ją oddał z bardzo dobrą opinią , którą poparła również pani bibliotekarka . Pomyślałam czemu nie przeczytać ? chociaż nie bardzo przepadam za autobiografiami . Zawsze mam wrażenie że nie są obiektywne i za mocno '' podkolorowane '' i rozwleczone . W tym wypadku mile zostałam zaskoczona . Pani Monika Jaruzelska pisze przede wszystkim zwięźle , są to króciutko opisane historie - zdarzenia , bez nie wiadomo jak długich i moim zdaniem niepotrzebnych opisów . Nikogo też w swojej książce nie oskarża , ale też i nie gloryfikuje . Jest to po prostu prosta relacja z jej życia ,którą ja czytałam z prawdziwym zaciekawieniem . To były trudne czasy i z pewnością z takim nazwiskiem nie było jej łatwo , ale też jakoś specjalnie nie użala się nad sobą w swojej książce . Monika Jaruzelska była zwykłym - niezwykłym dzieckiem . Tak właśnie próbowałam na nią patrzeć , biegała z innymi dziećmi , najadła się cementu i posypała sobie nim głowę , bo był taki miękki , lekki i sypki , ukradła psa , była strasznym niejadkiem . Czyli była po prostu dzieckiem i trochę trwało zanim zrozumiała że jest '' wyjątkowa '' . Dla mnie ta książka była ciekawym doświadczeniem czegoś innego niż beletrystyka . Wydaje mi się prawdziwa , nie napuszona . Pani Monika nie broni i nie próbuje wybielać swojego ojca . Nie '' politykuje '' więcej niż musi . Opowiada po prostu o sobie i swoim ojcu , oraz chłodnej , niedoścignionej urody matce ....

Kilkadziesiąt obrazków – krótkich rozdziałów, w których mowa jest o ludziach, zdarzeniach, przekonaniach, doświadczeniach, zwierzętach, lekturach itd. itd. – ułożonych chronologicznie, bez ciągłości narracji; bardziej kojarzy mi się to z kolekcją fotografii, zrobionych w różnych miejscach i okolicznościach, niż z kolejnymi klatkami filmu. Przyznam, że nawet lubię tę formę., nie trzeba uważnie śledzić akcji, bo tej w zasadzie nie ma.

„Towarzyszka panienka” to zbiór takich właśnie obrazków. Jedne ciekawe bardziej, inne mniej, w jedne wierzę, w inne nie bardzo… Monika Jaruzelska twierdzi na przykład, że chodziła do zwyczajnej szkoły podstawowej, takiej jak wszystkie. Być może budynek był typową „tysiąclatką”, ale czy urządzenie i wyposażenie szkoły na „czerwonym” osiedlu, do której uczęszczały dzieci partyjnych, rządowych i wojskowych bonzów, było też takie samo, jak w Rybniku? W to akurat wątpię, ale rozumiem też, że kilkuletnie dziecko takich porównań nie było zdolne dokonywać.

Autobiografia córki generała Wojciecha Jaruzelskiego bardzo sprawnie napisana, w duchu pojednania, tak, żeby nie wkurzać nikogo. No i dobrze. Nie mam do niej pretensji o banany od Fidela (i zapewne nie tylko), których ja nie widywałem zbyt często – co niby miało zrobić dziecko kilku- albo kilkunastoletnie? Domagać się chleba z pasztetówką w imię walki z „komuną” i zasady biernego oporu?

Książkę czyta się lekko, bez wysiłku; jeśli tylko nie oczekuje się osobistych i intymn...

Pierwszy tom otwierający cykl publikacji córki komunistycznego satrapy i germanistki UW.

Autorka dotyka różnych spraw, tych poważnych i tych mniej istotnych. Pisze o samotności, chłodzie ze strony matki, zdystansowanym,ale jednak kochającym ojcu, próbie samobójczej.

Zabawny jest fragment o potajemnym chrzcie Moniki. Ojciec wojskowy, dygnitarz, na wiecznej wojnie z Kościołem katolickim z oczywistych powodów odrzucał sakramenty. Nie było to zgodne z oficjalną linią partii.
Wobec tego, sprawy w swojej ręce wzięła babcia (matka matki) i wnuczka została ochrzczona. Cała sprawa miała pozostać w tajemnicy, lecz dziewczynka nie wytrzymała i napomknęła o fryzjerze co miał czarną sukienkę....:D