Opinia na temat książki Upoważnienie do szczęścia

Długo mi szło czytanie, bo po pierwszym opowiadaniu chciałam ciągu dalszego - a to był koniec. "Zdążyć przed pierwszą gwiazdką" i "Wahanie wokół zera" - podobały mi się i szlag mnie trafił, kiedy w toku czytania układałam sobie w głowie jak to się skończy i zostałam kompletnie zaskoczona. Nauczona już doświadczeniem z poprzednich dwóch opowiadań ostatnie z nich "Nie lubię kobiet" (swoją drogą same stereotypy tam są, co nie podobało mi się bardzo), potraktowałam z rezerwą i nie zrobiło na mnie żadnego wrażenia, bo znów Grochola zastosowała technikę zaskoczenia czytelnika. Być może przy innej kolejności i to by mnie zaskoczyło, ale tak się nie stało. Pani Grochola nie pisze wzniosłej literatury i jeśli ktoś sięga po nią oczekującego czegoś ambitnego - zawiedzie się. Ot miłe, nie zawsze dobre czytadło. Pozostałe opowiadania nie zapadły mi szczególnie w pamięci. Także książkę oceniam tak pół na pół. I podobała mi się i nie podobała jednocześnie. Każdy, kto przeczytał chyba wie, o czym myślę.