Uwięzieni w przeszłości

"Uwięzieni w przeszłości" - Monika Serafin
Z twórczością autorki spotkałam się pod koniec ubiegłego roku w dylogii: „Narzeczona na chwilę“ i „Narzeczona na dłużej“. O ile fabuła książek mi się spodobała, to miałam zastrzeżenia do zbyt dużej ilości wtrąceń opisów w dialogi, które były zbyt rozbudowane i nie zawsze miały sens dla przebiegu akcji. Z zaciekawieniem sięgnęłam więc po najnowszą książkę, chcąc sprawdzić jak aktualnie wygląda warsztat autorki.
„Uwięzieni w przeszłości“ to historia dwójki młodych ludzi, którzy już dźwigają na barkach swoje krzyże.
Mina Davis jest od roku wdową. Krótko po śmierci ukochanego męża sprzedała wszystko, wyprowadziła się z Waszyngtonu i kupiła stadninę koni w okolicy małego miasteczka. Zaszyła się na odludziu i w samotności przeżywa swoją żałobę.
Rafael Torros powraca do miasteczka po czterech latach nieobecności związanej z pobytem w więzieniu. Nie jest mu łatwo odnaleźć się w tak małej społeczności, gdzie nikt nie ukrywa jawnej niechęci do niego.
Mina, pomimo iż prowadzi lekcje nauki jazdy konnej dla dzieci, jest osobą zamkniętą w sobie. W stadninie pracuje sama. Z nikim nie rozmawia z własnej inicjatywny. Zapytana, odpowiada grzecznie, ale oszczędnie. Nie wdaje się w dyskusje ani plotki. Nie szuka przyjaciół, współczucia ani zrozumienia. Niechętnie zaczyna myśleć o szukaniu pracownika, dopiero gdy jej ręka zostaje unieruchomiona w gipsie...
Rafael po wyjściu z więzienia zamieszkuje z matką. Chce szybko znaleźć...

Mina po śmierci ukochanego męża wyjeżdża jak najdalej od Waszyngtonu. Kupuję podupadającą farmę i tam w otoczeniu koni radzi sobie ze swoją stratą. Jest uprzejma i miła, jednak trzyma się na uboczu. Rafael po 4-letnim pobycie w więzieniu wraca do miasteczka i spotyka się z ostracyzmem wśród mieszkańców. Nikt nie chce go zatrudnić, ludzie się go obawiają i unikają. Jedynie Mina, nieświadoma jego przeszłości, daje mu pracę, a tym samym szansę dla nich obojga na nowy start w życiu.

"Nie ma nic złego w tym, że czasem płaczemy"

Więc nie będzie nic złego w tym, że uronię trochę łez nad książką, która mnie intrygowała od dawna.. Bo szczerze mówiąc już dawno się tak nie wynudziłam. Niezliczona ilość opisów sielskiego krajobrazu, warunków pogodowych i mieszkańców dla mnie byłą trudna do zniesienia. Co prawda to dalej nie "W pustyni i w puszczy" gdzie tych opisów było jednak więcej, no ale... Zdecydowanie nie mój typ literatury. Autorka kompletnie pominęła jakikolwiek rozwój uczuć między bohaterami. Przez większość książki się mijają, nie wyczuwamy między nimi żadnej chemii, aż nagle lądują w łóżku i rozpoczynają związek. Mina to dzielna kobieta i właściwie całkiem dobrze napisana postać. Jednak jej "rozmowy" z nieżyjącym mężem przyprawiały mnie osobiście o dreszcze i zastanawiałam się czy aby na pewno dziewczyna nie potrzebuje pomocy specjalisty... Za to Rafi, niby kryminalista, którego życie nie oszczędzało, a trzyma się maminej spódnicy i zachowuje jak nasto...