Opinia na temat książki Więzień labiryntu

Trochę się rozczarowałam :( Wspaniałe recenzje tej książki sprawiły, że wiązałam z nią duże nadzieje, ale okazało się, iż się trochę przeliczyłam. Wpis z przodu okładki "Najlepsza trylogia od czasu Igrzysk śmierci" dolał jedynie oliwy do ognia! Ciągle porównywałam "Więźnia labiryntu" do tej książki, co wpłynęło w negatywny sposób na moje zdanie na temat powieści Dashnera. Ale po kolei... Po pierwsze, niebywale irytowały mnie akapity z tymi durnymi pytaniami Thomasa: "Co nas czeka jutro? Czy przeżyjemy" itd. Masakra!!! Najbardziej kiczowata i najmniej oryginalna część powieści. Po drugie, wątek miłości Thomasa z Teresą (O Boże, co za imię! Gorszego nie było?) strasznie oklepany. W dodatku kiedy czytałam o ich "więzi", mówiąc szczerze rzygać mi się chciało. Kompletna amatorszczyzna rodem z jakiś idiotycznych powiastek dla nastolatek, których fabułę wypełnia trzymanie się za ręce w trudnych chwilach. Po trzecie, bohaterstwo i szlachetność Thomasa. A fuj! To był komiks o supermanie czy coś mi się pomyliło? Po czwarte, język tłumacza. Jakiś taki nieujemny. Czasami poprzestawiany szyk zdania, w dodatku te przekleństwa ukryte pod jakimiś wydumanymi słowami typu: klump, purwa. Wnerwiający, jednym słowem. Mimo opisanych przeze mnie minusów muszę ocenić tę książkę pozytywnie, bo jednak akcja była, czytało się szybko, a zakończenie zaintrygowało i zachęciło do przeczytania kolejnej części.