Więźniowie nocy

Bardzo lubię Chase. Jak zawsze w romansach historycznych, ale nie tylko ma lepsze i gorsze historie. Niektóre porywają mnie od pierwszych stron, w inne muszę się wkręcić, a inne po prostu mnie nie ciekawią.
Więźniowie nocy porwali mnie od pierwszej strony. Lubię dobre początki, dobre wciągające początki, dobre rozwinięcie. I w zasadzie tutaj tak było. Świetny prolog, całkiem niezłe rozwinięcie, w tle obietnica zakazanej miłości i inne mętne sprawy. Oczywiście, że mogło być różnie, ale początek był bardzo obiecujący. I dobrze napisany.
Tyle, że środek i rozwinięcie mnie przytłoczyły. Nie ukrywam, że w pewnym momencie niewiele wiedziałam, kto... co... jak... z kim... Wypadłam z wątku, który stał się dla mnie po prostu przesadzony. Rozumiem, że ciężko teraz znaleźć romans historyczny, który jest li tylko samym romansem. Rozumiem, że autorki próbują w jakiś sposób uatrakcyjnić historie miłosne, naprawdę rozumiem. Ale czemu to urozmaicenie musi być tak przeładowane. Każdy z nas wie jak paskudny jest jeden z bohaterów historii, ale czy uczynienie z niego diabła, szatana i Lucyfera w jednym, rzeczywiście pomogło? Czy tak silne rozbudowanie wątku kryminalnego było aż tak potrzebne? Przeplatanie tego rozterkami bohaterów, które w sumie nie prowadziły dokądkolwiek jedynie sprawiło, że po 1/3 książki zaczęła mi się ona niesamowicie dłużyć, przeciągać. Powoli traciłam zainteresowanie fabułą.
Oczywiście możliwe jest, że Chase zaserwowała nam dobry historyczny kryminał z mocno ...