Opinia na temat książki Wiktoria

Drugi tom sagi o kobietach z ulicy Grodzkiej, ma podtytuł "Wiktoria". Rzeczywiście opowiada on o Wiktorii, w przeciwieństwie do tomu pierwszego, w którym podtytułowej Hanki właściwie prawie wcale nie było. Drugi tom obejmuje lata od 1912 do końca pierwszej wojny światowej.

Lata dość brzemienne w życiu Wiktorii i w przenośni i w rzeczywistości również. Wiktoria po dość dramatycznej wyprawie do Paryża, wraca do Krakowa i zatraca się w pracy. Wkrótce rodzi, z pewnymi problemami, córeczkę, której daje na imię Matylda. Matysia, albo Matynia jak zwykli ją nazywać wszyscy uwielbiający ją domownicy.

Z przykrością stwierdzam, że ten tom czytało mi się gorzej. Wcale nie uważam, by Wiktoria była silną kobietą. Wręcz w moim odczuciu okazała się bardzo naiwna i bezmyślna, zresztą jak i jej paryska przyjaciółka. Właśnie dlatego, nie przepadam za romansidłami, kobiety w nich są jakieś zaczadzone, jakby im gdzieś zapodział się mózg i potrafiące tylko robić maślane oczęta i wzdychać. Wiktoria w tym tomie mi się zdecydowanie nie podobała.

Książkę ratują trochę opisy ogarniętego wojennym szaleństwem, Krakowa. Coraz większy głód, coraz gorszej jakości chleb na kartki, straszne miesiące bez wieści o sytuacji najbliższych. Oraz świetnie wymyślona "bajeczka" ciocia Kasperkowej, na użytek krakowskich plotkarek. Wojna jednak w końcu się kończy i kończy się ta część sagi. Zakończenie oczywiście jest otwarte i Wiktoria pozostawiona z koniecznością decyzji, która znacznie wpłynie na dalsze życie, nie tylko jej, ale i jeszcze kilku innych osób.

Mimo pewnego zniechęcenia i rozczarowania Wiktorią jednak przeczytam następny tom, bo jeszcze wciąż jestem ciekawa dalszych losów kolejnych pokoleń kobiet z ulicy Grodzkiej.