Wojna i pokój. Tom 1

"Wróg idzie, aby zniszczyć nasz kraj, zbezcześcić groby naszych ojców, aby powlec w niewolę nasze żony i dzieci! Powstaniemy wszyscy jak jeden mąż i pójdziemy bronić naszego cara, naszego ojca! My, prawowierni Rosjanie, nie oszczędzamy naszej krwi, gdy idzie o obronę naszej świętej wiary, naszego monarchy i naszego kraju! Jeżeli jesteśmy dziećmi rodzonymi naszej ukochanej ojczyzny, odrzućmy precz niedorzeczne marzenia... Pokażmy Europie, co znaczy Rosja!"

Piękna, wielowymiarowa, przepyszna opowieść o Rosji czasów wojen napoleońskich. Lew Tołstoj potrafił mnie porwać, wciągnąć bez reszty w wir swojej opowieści. Wojna i pokój, miłość i cierpienie, wszystko tu znajdziecie i to w proporcjach doskonale wyważonych.

Kampania rosyjska Napoleona stała się wspaniałym tłem dla wszystkich opisanych wydarzeń. W końcu Rosja to nie tylko kraj, to ludzie, którzy mimo zagrożeń, mimo niebezpieczeństwa grożącego ich ojczyźnie, kochali się i nienawidzili, popełniali błędy i naprawiali je. Żyli. Tak po prostu.

"Wojna i pokój" to również szczegółowy obraz społeczeństwa tamtych czasów. Wyższe sfery i ich majątki ziemskie, wieczne bale i przyjęcia. Tradycyjny model rodziny i zdziwaczały książę Bołkoński. Masoni, wojskowi, przykładni mężowie i kobieciarze, których zwabiała uroda. Żony i matki, niewinne panny, wyrachowane kobiety, które wiedziały czego chcą i brały to. Wszystko tu znajdziecie, wojnę również, chyba co do tego wątpliwości nie ma, tyle, że ja wojen napoleo...

Wielka powieść. Wielka, bo tutaj niczego nie ma na skróty. Wszystko jest pełne, wyszlifowane od początku do końca. Takie podejście do literatury to ja rozumiem i doceniam.

"Wojna i pokój " to oczywiste arcydzieło będące rosyjską epopeją narodową. Ciężko jest ocenić taką literaturę. Tołstoj to autor, którego trzeba znać. To na Nim wielu innych pisarzy uczyło się swojego rzemiosła. Tom I i II epopei to "kobyła" która niektórych przeraża wielkością ale dla mnie to 800 str dobrej. Kampania Napoleona, opis działań wojennych a pomiędzy nimi bale, romanse i zawiłości spotkań towarzyskich. Byłoby cudownie gdyby nie fakt, że w twórczości Tołstoja zawsze mam problem z głównymi bohaterami, nie jestem w stanie ich polubić. Pozostałych uwielbiam od pierwszej strony, szczególnie dlatego, że wraz z postępującą akcją rozwijają się, a np. Natasza jest dla mnie ciągle taka sama. Mam nadzieje, że w kolejnych tomach to się zmieni.