Wojna i pokój. Tom 1-2 recenzja

„Powiadam ci po raz ostatni: zwróć całe swe baczenie na siebie samego, nałóż łańcuch na swe zmysły i szukaj szczęśliwości nie w namiętnościach, ale w swym sercu. Źródło szczęśliwości jest nie zewnątrz, lecz wewnątrz nas…”

Dwukrotnie przymierzałam się do dzieła Tołstoja, jednak za każdym razem, czytając pierwsze strony, odpychała mnie czcza paplanina panien z salonów i ich wywody nad haftami. W końcu postanowiłam przebrnąć przez litanię bliźniaczo-podobnych nazwisk i marnotrawstwo czasu na rzecz hulanek.

Wśród całej gromady bohaterów możemy najbardziej wyróżnić rodziny: Bołkońskich, Kuraginów, Rostow oraz Bezuchow.
Stopniowo odkrywamy miłosne zawirowania bohaterów. Poznajemy ich zwyczaje, myśli, rozterki, czy smutki. Niektórym współczujemy, innych darzymy swoistym szacunkiem, a jeszcze innych potępiamy za ich niegodziwe czyny.

Ze szczerym zainteresowaniem śledziłam poczynania księcia Andrzeja, Mikołaja Rostowa, czy innych bohaterów na froncie. Ku mojej nieuciesze Tołstoj postanowił skupić się bardziej na swawolach rosyjskiej elity. Po krótkim czasie byłam znużona lekkomyślnością panien z wyższych sfer i ich próżniactwem. Najgłębszą niechęć odczuwałam do młodej Nataszy. Zapewne miała budzić ona sympatię, zachwyt, może lekkie politowanie, ale ja odczuwałam jedynie pogardę.

Dwa tomy na długi czas zawładnęły moim umysłem. Tołstoj ukazał wzór zachowania nie tylko wobec państwa, ale także wobec rodziny. I chociaż ciężko mi było w niektórych momentach przebrnąć przez nic nie wnoszące wątki, to jako całość, o dziwo! - mi się spodobała.