Wokół fenomenu i istoty twórczości

Prezentowana praca jest siódmą autorską książką Wiesława Andrukowicza, nawiązującą do własnego dorobku badań hermeneutycznych i empirycznych nad twórczością jako integralną podstawą rozwoju i kształcenia człowieka. Zawarta została w niej również próba syntezy osiągnięć filozofów, psychologów i pedagogów w rozpoznawaniu jej fenomenu istoty. Ideą tej książki jest zachowanie pewnej równowagi ontycznej, epistemicznej i metodologicznej. Praca składa się z sześciu rozdziałów oraz wprowadzenia i zakończenia. Wprowadzenie dotyczy krótkiej historii twórczości, rozumianej nie tyle jako genezy twórczej aktywności człowieka, co historii samego rozumienia pojęcia twórczości. Pierwszy rozdział jest szkicem ogólniejszego zamysłu ukazania twórczości, jako jednego z atrybutów bytu ujmowanego w koincydencji jedności przeciwieństw. Drugi - jest konsekwencją przyjętej ontologii pluralizmu. Rozdział trzeci jest egzemplifikacją badań nad możliwościami intelektualnymi, emocjonalnymi w procesie tworzenia. Czwarty - jest spojrzeniem na twórczość jako czynność intencjonalną człowieka oraz jako czynność niewyraźnie świadomą. Rozdział piąty ukazuje produkt kreacji siebie, a także kreacji stosunków międzyludzkich i ich systemu. Szósty - ilustruje praktyczną stronę przedstawionych refleksji.