Wolałabym nie

„Praktyka porażki: próby performatywności negatywnej”: Punktem wyjścia tych rozważań było dostrzeżenie praktyk artystycznych, które z różnych obrazów kompilują, dekomponują i negują dotychczasowe teorie performatywności (głównie te zajmujące się działalnością atystyczną). Badania nad performatywnością oscylują wokół dwóch osi, które zdają się odnawiać paradygmaty sztuki awangardowej – esencjalistyczny i pragmatyczny. Istotą teorii performatywności okazuje się bowiem albo „obecność”, albo „zmiana” (społeczna). Jeden z najbardziej żywych nurtów praktyki performansu zdaje się jednak iść w kierunku odmiennym, którego nie da się opisać za pomocą dotychczasowych kategorii.