Wspaniali jesteśmy tylko przez chwilę

Książka łącząca wiele wątków i sprzeczności – z jednej strony napisana poetyckim językiem (który mi osobiście średnio odpowiadał – choć doceniam talent Autora). Z drugiej – bardzo dosadna w niektórych opisach, naturalistyczna. Smutna historia rodzinna, w której jest i wojna, i emigracja, i przemoc, i wykluczenie.

Mimo całego ciężaru treści chyba nie poruszyła mnie tak, jak powinna i z tego powodu mam lekkie wyrzuty sumienia.

Niewątpliwy talent pisarski autora to jedyna pozytywna rzecz, jaką można napisać o tej książce.

Przerysowany emocjonalizm wyziera z każdej ze stron i czyni całą autobiograficzną (lub na poły autobiograficzną) powieść niestrawną.

Celowo - bo jakże inaczej o tym myśleć - wpleciona wulgarność oraz jej bliski towarzysz naturalizm wywołują uzasadniony niesmak.

Jest to niezwykle przejmująca książka, która jest zbiorem listów syna do matki, która nie potrafi czytać.To dramatyczna historia o wojnie, emigracji, przemijaniu i trudnej miłości do matki. Mamy tutaj do czynienia z dwoma typami wojny - wietnamską oraz wewnętrzną (z własnymi słabościami, nałogami, myślami i co najważniejsze samym sobą). Autor opisuje jak się czuł będąc „żółtkiem” w USA, osobom naznaczoną wojną wietnamską i gejem. Opisuje o przemocy jaką musiał znosić ze strony chorej matki… Pomimo, że książka dotyka trudnych tematów to język jakim posługuje się autor jest przepiękny i dość mocno poetycki. Nie zabraknie także rozczuleń, jednak w połączeniu z brutalnymi scenami tworzą one dość dziwny obraz, który trudno było mi odebrać. Emocje bohatera, a zarazem autora były autentyczne co da się wyczuć, a dzięki temu czytelnik odbiera każde słowo ze zdwojoną siła.

Książka jest bolesna, przejmująca, ale i zarazem piękna. Wydarzenia o których nie chcielibyśmy nigdy czytać autor przedstawia pięknymi słowami, dzięki czemu pochłaniamy książkę strona za stroną z zapartym tchem. Sięgnijcie po nią i sami się przekonajcie o jakim bolesnym pięknie mowa.