Współczesna rodzina

" [...] a ja kolejny raz mam mu ochotę wytknąć, że to dziwne oczekiwać w tym wieku, by związek coś dawał, poza rzecz jasna, radością z dzieci i wnuków"

Książka ta nosi tytuł "Współczesna rodzina" i szczerze powiem, że jeśli autorka tak właśnie postrzega współczesną rodzinę, albo tylko takie rodziny zna, to ja jej serdecznie współczuję. Bo jak dla mnie, to co ta rodzina ma wspólnego to więzy krwi, nic poza tym. Każde z nich z osobna to totalni rozkapryszeni egoiści, zwłaszcza dzieci, dorosłe dzieci.

Jest ich trójka, Liv, Ellen i Håkon, każde z nich jest dorosłe i ma własne życie, jednak kiedy dowiadują się, że ich siedemdziesięcioletni, zdrowi na ciele i umyśle, rodzice postanowili się rozstać, to zaczynają zachowywać się jaj jacyś "mądrzy inaczej".

Ja rozumiem, że autorka chciała "ubogacić" książkę, ale te ich "problemy i problemiki", wydają mi się sztuczne, oklepane, wtórne i nijak się niemające do dorosłości i dojrzałości człowieka w ich wieku. Te filozoficzne wywody Håkona, na temat wolności w związkach, rozciągnięte na dużą część książki, tylko po to by na końcu mogły okazać się zupełnie bezużyteczne.

Dla mnie ta książka to była totalna strata czasu, niczego mi nie dała, niczego nie nauczyła, przeczytać i zaraz zapomnieć.... nie polecam.

Nie ukrywam, że po „Współczesną rodzinę” sięgnęłam z dwóch powodów. Po pierwsze jakiś czas temu książki z Serii Dzieł Pisarzy Skandynawskich były widoczne wszędzie – wielu blogerów o nich pisało albo chociaż wstawiało zdjęcia na Instagram. Postanowiłam więc stwierdzić osobiście czy to tylko wielka akcja promocyjna Wydawnictwa Poznańskiego, czy książki te obronią się same. Po drugie – książki z serii zaintrygowały mnie okładkami w staromodnym, prostym stylu.

Z okazji swoich 70-tych urodzin Sverre, senior rodu, zabiera żonę i trójkę swoich dzieci (z ich partnerami i latoroślami) na wycieczkę do Włoch. Tam, przy okazji sprzeczki słownej, informuje swoją rodzinę, że on i jego żona postanowili się rozwieść. Ta wiadomość robi na Liv, Ellen i Håkonie wielkie wrażenie (choć na każde z nich na swój sposób stara się to ukryć). I nie ma tu nic do rzeczy fakt, że rodzeństwo jest już dorosłe, każdy ma swoje życie i własne problemy. Czy zasady, jakie wpajali im przez lata rodzice, mają jakikolwiek sens? Każde z nich musi na swój sposób poradzić sobie w nowej sytuacji.

Powieść podzielona jest na rozdziały pisane z perspektywy Liv, Ellen, a ostatni – Håkona. Każdy z tych rozdziałów zawiera opisy przeżyć głównych bohaterów i ich najbliższych. W moim odczuciu najsłabszą częścią jest ta poświęcona Håkonowi. I choć rozumiem zamysł Autorki, by wyłożyć jego filozofię życiową, to jednak te wywody są drętwe i sztuczne.

Mimo to powieść czyta się bardzo dobrze – uwielbi...