Opinia na temat książki Wyprawa

Przedostatnia część przygód Kesley i dwóch tygrysów i jak dotąd najbogatsza we wszelką romansową dramę i umartwianie.
Odbity z niewoli Ren nie pamięta Kesley. Kesley rozpacza, robi wszystko żeby mu przypomnieć i cierpi.
Cierpi też Kishan widząc ukochaną w takim stanie. Nie cierpi tak całkiem tylko Ren, winowajca.
Jak dotąd wkurzałam się na Kesley a teraz ona denerwuje mnie najmniej. Rozumiem ją i jej chęć stabilizacji, chęć aby w końcu móc kochać kogoś bez obaw, że to odwróci się przeciwko niej.

Ren za to wkur… mnie tak, że brak słów. Niby to co zrobił, zrobił z miłości ale do mnie ten argument nie przemawia. Fabularnie jego czyn popchnął wiele rzeczy do przodu i gdyby nie taki przebieg akcji, książka nie miałaby sensu. Ale emocjonalnie było to tak złe…

Wkurzyła mnie też autorka przemianą Kishana. Stracił pazur. A pani Houck ma sklerozę, bo to czarny tygrys był tym dzikim, nieokiełznanym i gwałtownym. W 3 tomie bracia zamienili się trochę osobowościami.

Podoba mi się nadal i niezmiennie chemia między Renem a Kesley, ale nie wiem czemu, chciałabym żeby ona była z Kishanem. Albo najlepiej z nimi oboma na raz :P

Strona przygodowa natomiast była jak dotąd chyba najlepsza. Nie dało się oderwać od przygód, zadań i zagadek. Aż zazdrościłam trójce ich przeżyć, chociaż z książki na książkę robią się one coraz niebezpieczniejsze.
Dzięki temu czyta się to jakby się oglądało film, a końcówka znów – wbija w fotel.

Więc… Wy zaczynacie czytać Klątwę Tygrysa jeśli jeszcze tego nie zrobiliście, a ja zabieram się za Przeznaczenie ;)