Przed tłumaczem przystępującym do przekładu chińskiego lub japońskiego tekstu buddyjskiego stoją dwie możliwości. Pierwsza z nich - to oddawanie docelowych znaczeń zwrotów tekstu prymarnego, druga - to wierny przekład trzymający się możliwie ściśle poetyki oryginału. Pierwsza metoda oferuje Czytelnikowi przede wszystkim łatwiejszy do zrozumienia tekst, nie zmuszając do wertowania stron tłumaczenia w poszukiwaniu przypisów objaśniających bardziej niezrozumiałe fragmenty i do samodzielnego dobijania się do drugich, ukrytych za parawanem narracji, prawdziwych treści zawartych w oryginale.