Opinia na temat książki Zawirowanie historia prawdziwa

„Zawirowanie historia prawdziwa” – powieść, której bohaterką jest dojrzała kobieta, mająca już wnuczki. Pomyślałem, co ja, facet lubiący tematykę wojenną, mogę odnaleźć w tej książce? Ale żona, która przeczytała ją przede mną powiedziała: zacznij i dojdź do połowy. A potem sam zadecyduj, czy dokończysz tę książkę czy ją odłożysz.

Jest bohaterka, ma problem. I nie może sobie z nim poradzić. Ucieka we wspomnienia przed przerastającą ją teraźniejszością. I co wraca do „tu i teraz” to znów nie rozumie co się dzieje, denerwuje się i znów ucieka. Kręci się w kółko. Tytuł idealnie dobrany do treści.

Chyba nie dotrwałbym do połowy gdyby nie to, że wspomnienia to czasy PRL-u. I choć jej dzieciństwo pokazane jest oczami dziewczynki, to ja też pamiętam opalanie mieszkań w blokach węglem noszonym z piwnicy, życie towarzyskie na trzepaku, czy jedną, wiecznie obleganą budkę telefoniczną, jedyną na całe osiedle. Czytanie wspomnień bohaterki obudziło moje własne, zakurzone, ale chwilami całkiem podobne.

A potem przychodzi moment gdy bohaterka dowiaduje się, dlaczego nie mogła sobie poradzić z problemem i dlaczego biega jak pies za własnym ogonem. Nie odkrywa tego sama! Ktoś jej pomaga. I dobrze, bo dopiero gdy rozumie skąd ten bałagan, może wreszcie zacząć działać adekwatnie do istoty problemu.

Tajemnicę można odkryć wcześniej, niż dowiaduje się bohaterka, bo autorka rzuca okruszki między wierszami, ale nie jest to proste. Trochę jak w dobrym kryminale. Ale gdy bohaterka rozumie i czytający rozumie, rusza druga lokomotywa. Rodzi się pytanie: a ja? Jeśli ja znalazłbym się w takich tarapatach, co bym zrobił, jakich bym szukał rozwiązań? I te pytania towarzyszyły mi już do ostatniego akapitu. Jeśli książka prowokuje moje własne wspomnienia, działa na wyobraźnię i pobudza jakieś tam emocje – to z definicji jestem do takich książek na tak.

I tu zaczyna się recenzja.

Fabuła zaskakująca, z wieloma ciekawymi wątkami.

Przemyślane przejścia między rozdziałami. Widać świetny warsztat pisarski.

Większość wspomnień osadzona w PRL-u, co może być wzruszające dla roczników, które wtedy dorastały.

Trochę za długi początek (jak dla mnie), akcja za wolno się rozkręca. Dopiero po zakończeniu całości czytelnik rozumie, że był to zabieg zamierzony. Ale gdyby na początku było trochę zwięźlej i bardziej wartko, chyba byłoby lepiej (oczami faceta).

Główny problem, na początku trochę ukryty, dotyczy wszystkich nas, ludzi, bez względu na płeć, więc nie odważę się powiedzieć: książka dla kobiet. Może: bardziej dla kobiet niż mężczyzn, ale mi, miłośnikowi akcji i walki, jednak się podobała.