Zielone miasto w słońcu

Teraz mogę śmiało powiedzieć, że lektura tej książki tylko utwierdziła mnie we wszelakich obawach jakie miałam zanim do niej sięgnęłam. Długowieczna historia o ludziach, z dramatycznie przeważającą rozpaczą, zdradami, oszustwami, podłością ludzką i wszelakimi paskudnymi rzeczami jakie tylko rodzajowi ludzkiemu mogą przyjść do głowy.
Pomyliłam się? Nie.
Prawie nigdy nie miewam ochoty na opowieści, które na samym wstępie sugerują, że będzie średnio dobrze, a końcówka wcale nie musi zrekompensować tych kilkuset wcześniejszych kartek.
Pomyliłam się? Nie.
Pewnie mogłabym teraz napisać, że byłam również przekonana, że świat opisany zauroczy mnie swoją zielonością, obyczajowością, że ten ciemny będzie bardziej czarujący niż ten biały, i znacznie bardziej uczciwy i choć brutalny to konsekwentny i sprawiedliwy. Że ciężko będzie się od niego oderwać, wciągnie mnie, zafascynuje. I w sumie bardziej będzie mnie interesować on, niż to co poza nim.
Pomyliłam się? Nie do końca.
Nie powiem, żeby to była lekka lektura, ale śmiało mogę powiedzieć, że to tylko i wyłącznie moja wina. Nie przepadam za takimi ciągnącymi się latami historiami. Zbyt wiele w nich smutku, rozpaczy i determinacji. Ciągnące się latami losy rodzin ze sobą powiązanych są dziwnie podobne do siebie. Może właśnie stąd moje uprzedzenia, moja ostrożność.
Bardzo przygnębiła mnie ta książka. Świat w którym tylko człowiek człowiekowi może tak ułożyć życie. A kolejne pokolenia spijają nienawiść tych popr...