ZIEMIA NICZYJA

Po przetarciu niejednego przygranicznego szlaku zdążyłem się nauczyć, że już sama kolorystyka książek należących do serii Fabrycznej Zony powinna z automatu nastrajać czytelnika na konkretny charakter odkrywanej historii. Po przejściu czterech pierwszych pozycji Pawła Kornewa przyszedł czas na kolejnego autora zaszufladkowanego w tych samych barwach i nie ukrywam, że moje nastroje były dość konkretnie ukierunkowane. Zimowa wersja Zony, mroźne noce, wilgoć, powietrze mrożące nozdrza, załzawione oczy od lazurowego słońca i szalejące wokół bestie, poniekąd budowały obraz do którego miałem wrócić.

Z początku, może i wszystko pasowało, w końcu to rozbieg kolejnej historii - opowieści Michaiła Siergiejewa - przemierzającego pustkowia zniszczonej ziemi - ziemi niczyjej. Miejsca zapomnianego, a raczej stanowiącego przysłowiowy dywan pod który wszystko można zamieść. Zarówno przeciwników władzy, kryminalistów jak i tych bardziej z wyboru, dla których nielegalny handel odbywa się tu bez niepotrzebnego nadzoru. Istna śmietanka.

I to chyba tyle z sensacji, bo samej akcji w strefie jest niewiele. Mnóstwo wspomnień, politycznych zagrywek, które co chwilę odciągają uwagę od aktualnych zdarzeń. Niezapowiedziane przeskoki i wtrącenia, często burzą harmonię działań i bardziej przeszkadzają niż są tłem dla określenia procesu przyczynowo-skutkowego. Póki akcja odgrywa się w strefie, powiedziałbym, że jest przeprowadzona klasycznie - każdy napotkany człowiek może okazać się wro...