Zmiany

Na okładce napisano, że "Zmiany" to jedyna autobiograficzna powieść noblisty, chińskiego pisarza, Mo Yana. Według mnie, nie jest to jednak autobiografia, ale zlepek wspomnień z różnych okresów czasowych, począwszy od 1969 roku, kiedy to autor, uczeń piątej klasy, został wyrzucony z podstawówki.
Autor opisuje w książce różne historie ze swojego życia, zarówno z czasów szkolnych, jak i wojskowych. Wspomina kolegów i nauczycieli ze szkoły, szczególnie skupiając się na koleżance Lu Wenli, której tata był kierowcą starego radzieckiego gazika i przerośniętego kolegi, He Zhiwu, który był szczególnie psotny.
Mo Yan skupia się na obrazie chińskiego społeczeństwa, pokazanego na tle politycznych i społecznych przemian. Opowiada o zwykłych wydarzeniach, serwując czytelnikowi prostą prozę życia.
Generalnie ta książka mnie nie zachwyciła. Potraktowałam ją jako ciekawostkę o życiu społeczeństwa chińskiego. Warsztat noblisty jednak nie powala.

Jak napisać autobiografię aby w niej nic nie napisać. Przypomina mi to powieści z głębokiego komunizmu, trzeba czytać między wierszami i resztę domyślać się. Przy polskich pisarzach opisujących naszą rzeczywistość to było proste, inaczej jest z autorem chińskim, trudno jest domyślać się podtekstów. Przykładem jest opis zwiedzania Mauzoleum Mao w którym wychwala przywódcę, aby w następnym zdaniu napisać, że po jego śmierci zaczęły na nowo funkcjonować uniwersytety. Chyba tylko w Chinach nie mając ukończonych 5 klas podstawówki można skończyć uniwersytet. Właściwie autor skupia się na pojedynczych obrazach ze swojego dzieciństwa i z początku służby w wojsku. Reszta jest milczeniem. Myślę, że gdyby nie napisał tego noblista, to nikt nie zwróciłby uwagi na tą książkę. Natomiast o Chinach z pozycji szarego człowieka, o przeobrażeniach i ich wpływie na mieszkańców jest dużo o wiele lepszych powieści autorów, którzy już nie mieszkają w Chinach i mogą pisać wszystko. Ta autobiografia jest przykładem jak pisać, żeby coś napisać i nie podpaść władzy. Też nie pojmuję zachwytu nad tą książką

Książka krótka, dosyć dziwna. Całość opowiadania Mo Yana, jednego z moich ulubionych pisarzy, toczy się wokół motywu starego radzieckiego gazika (taki rodzaj ciężarówki). Po opisie sądzić można, że poznamy jakieś ciekawe przygody autora. No cóż, niby tak, ale są one takie strasznie przyziemne. Mo Yan jakoś nie specjalnie chciał powiedzieć coś więcej o sobie, a przecież żył w naprawdę interesujących czasach. Trochę się zawiodłem