Opinia na temat książki Zmierzch

Chyba nie jestem w stanie wyskrobać sensownej recenzji „Zmierzchu”, bo moje odczucia co do tej książki są bardzo mieszane i sama nie wiem, co myśleć (dlatego tym razem poprzestanę na rozbudowanej opinii). Z jednej strony światowy bestseller, z drugiej historia tak schematyczna, że aż boli. Z tą różnicą, że tutaj zamiast księcia na białym koniu i księżniczki, którą to owy książę ratuje z opresji, mamy wampira i zakochaną w nim po uszy nastolatkę. W tym miejscu muszę się przyznać do błędu. Oceniłam całą sagę na podstawie jednego filmu. Ekranizacja pierwszej części była tak fatalna, że nie dałam rady obejrzeć do końca i z góry przekreśliłam całą resztę. Nie mam bladego pojęcia, co mnie podkusiło, żeby jednak przeczytać „Zmierzch”, ale o dziwo zostałam całkiem pozytywnie zaskoczona. Arcydziełem to to nie jest, ale w historię Belli i Edwarda naprawdę można się wciągnąć. Fakt, całość psują idiotyczne, dziecinne dialogi i mocno naciągana historia (że niby boski Edward czyta w myślach wszystkich, dosłownie wszystkich stworzeń, poza swoją ukochaną? Czy to naprawdę musiało być takie banalne?), ale teraz po części jestem w stanie zrozumieć cały ten szał i pisk nastolatek . No i muszę to powiedzieć – filmowy Cullen nie umywa się do swojego książkowego pierwowzoru. W tym drugim naprawdę jest coś niezwykłego, tajemniczego, co intryguje kobiety, czego nie mogę powiedzieć o R. Pattinsonie. Mimo to wampiry to ciągle nie moja bajka i jeśli miałabym wybierać między Edwardem a księciem na rączym rumaku to wybrałabym… hm, właściwie to żadnego z nich. Mierzę gdzieś po środku. Zasiadając do „Zmierzchu” byłam nastawiona bardzo negatywnie, a dziś po czterech dniach mojej wampirzej przygody jestem całkiem pozytywnie zaskoczona, bo książka naprawdę nie jest taka zła jak film. Tak to zwykle bywa.