Biblioteka w oblężonym mieście. O wojnie w Syrii i odzyskanej nadziei recenzja

Biblioteka w Syrii? Brzmi dziwnie, może trochę groteskowo, śmiesznie. W kraju gdzie każdy głośniejszy dźwięk wywołuje szybsze bicie serca, strach i niepewność co będzie jutro. Gdzie brakuje podstawowej opieki medycznej, panuje głód, nie ma nic, co było kiedyś. Skończyło się. Zostało zdmuchnięte niczym domek z kart.

Nie da się ukryć, że podczas wojny najbardziej cierpią cywile. Kobiety i mężczyźni, którzy w żaden sposób nie przyczynili się do tego, że w ich ojczyźnie są zamieszki. Nie mają dachu nad głową, nie mogą się uczyć, prowadzić normalnego, spokojnego życia. Zamiast poczucia bezpieczeństwa doświadczają strachu i bezradności. Żyją nadzieją, że kiedyś to się skończy i wróci, co to zostało utracone.

Czy da się w tym całym cierpieniu znaleźć coś, co da radość?. Pozwoli, choć na moment wrócić do życia sprzed wojny. Da nadzieję na lepsze jutro. Takim miejsce jest biblioteka. Przyznam, że byłam zdziwiona, że podczas wojny ktoś myśli o książkach. Wyszukuje je ze zbombardowanych mieszkań, przynosi do biblioteki i nie pozwala, by o nich zapomniano. Daje im niejako drugie życie. Syryjską bibliotekę od naszej różnił jeden szczegół. Była w podziemiu. O jej istnieniu wiedzieli nieliczni, z obawy, że ktoś może zniszczyć woluminy. Jednak z takim samym namaszczeniem dbano o książki. Istniał również system oznaczeń gatunkowy. Nie raz podczas lektury robiło mi się ciepło na sercu, że ktoś w obliczu wojny myśli o literaturze. Biblioteka w oblężonym mieście. O wojnie w Syrii i odzyskanej nadziei to nie tylko książka o bibliotece, ale o szeroko pojętym życiu w Syrii. To taka historia w pigułce na temat wojny w Syrii. Dlaczego życie tam wygląda tak, a nie inaczej. Dlaczego człowiek zgotował taki los drugiej osobie?

Jednak było kilka momentów, które przeszkadzały mi w lekturze. To rozbudowane opisy. Rozumiem nakreślenie historii kraju, ale czemu one przyćmiewają obraz kultury. Przez pierwsze sto stron zastanawiałam się, gdzie jest ta biblioteka, gdzie są książki. Warto jednak poczekać, bo na kolejnych stu stronach autor maluje pełną ciepła opowieść nie tylko o woluminach, ale o nadziei.