Ofiara recenzja

„Adam i Ewa poszli do nieba. Kupili mąki za dwa pająki. Adam rozsypał, Ewa płakała. Adam pozbierał, Ewa się śmiała. Bum!”

Zaskoczyło mnie, że „Ofiara” jest kontynuacją poprzedniej powieści autora, ale z tego akurat się cieszę bo wszystkie odpowiedzi, jakich zabrakło mi w zakończeniu „Grzechu” znalazłam tutaj.

Komisarz Eryk Deryło, mocno wprawdzie poturbowany fizycznie i psychicznie, w bożonarodzeniowej atmosferze kontynuuje dochodzenie w sprawie religijnego psychopaty. W makabrycznej scenerii zaaranżowanej przez sprawcę, przyjdzie mu się zmierzyć z nowymi tropami, okrutnymi zagadkami i kolejnymi, bestialsko okaleczonymi zwłokami.

Drugi tom jest o klasę lepszy od pierwszego, zwłaszcza pod względem lekkości prowadzenia narracji. W „Grzechu” autor jakby dopiero się rozkręcał, szukał własnego patentu na pisanie, w „Ofierze” czuć już niesamowitą lekkość pióra i swobodę w budowaniu opowieści. Mimo makabresek fabularnych przez ten tekst po prostu się płynie. Konstrukcja poszczególnych rozdziałów zawiesza akcję w najmniej oczekiwanym momencie powodując, że przeczytanie kolejnego i następnych rozdziałów staje się po prostu koniecznością.

Jak i poprzednio fabuła nie jest przegadana, posiada odpowiadające mi poziom szczegółowości i dynamikę akcji. Przyznam, że mimo iż jestem mocno odporna na okrucieństwo literackie, tutaj, w niektórych momentach, zdarzało mi się mieć ciarki. Było wręcz szokująco plastycznie i obrazowo. Brutalność niektórych scen powaliłaby nawet słonia. Końcówka niezwykle emocjonująca, szczególnie, kiedy komisarz szukał kapsułki we własnych trzewiach.

Szczerze doceniam również inteligentny dowcip, który tu i ówdzie pojawia się w tekście sprawiając, że gęsta, przesiąknięta złem atmosfera trochę się przejaśnia. Bardzo współczuję posterunkowej Nowak, że akurat ona stała się obiektem największej liczby żarcików: "Kobieta z gracją niemieckiej ofensywy pod Stalingradem zatrzymała się tuż przed nim" albo "Zachowywała się, jakby miała w pojedynkę odgruzować Berlin"...

Po takiej dawce Grzechu i złożeniu Ofiary, Pokuta jest wręcz niezbędna, szczególnie że ostateczny finał nie zostawia możliwości na inny ruch, jak tylko sięgnięcie po kolejny tom.