Recenzja książki Szeptun



Jakiś czas temu skończyłam książkę "Szeptun" Tomasza Betchera od wydawnictwa WAB i powiem Wam, że się nią mocno rozczarowałam. Jest to obyczajówka, ale po tytule liczyłam na jakieś zastosowania medycyny ludowej, jakąś namiastkę magii czy słowiańskości, jakieś opowieść o życiu miejscowej ludności... A dostałam liście mięty dodawane do wody i taplanie się w błocie🤦 Ogólnie książka jest dobrze napisana i trzyma średni poziom. Jednak to nie jest to czego oczekiwałam po tytule książki. Za to znajdziemy tu problemy rodzinne, wykluczenie społeczne i miłość, czyli lekki romans połączony z obyczajówką. Nie jest to zła książka, na pewno spodoba się mojej cioci, jednak nie jest ona dla mnie. Autor ma lekki i przyjemny styl pisania, przez co czyta się ją szybko. Porusza też ważne tematy: samotnego macierzyństwa, wykluczenia społecznego, tolerancji oraz zmianę zachowania dziecka, które powinno być sygnałem, że coś jest nie tak. Bardzo podoba mi się miejsce akcji, którym jest malowniczy Beskid. Autor bardzo dobrze kreśli nam tamte okolice. Akcja jest powolna i utrzymana w równym tempie do samego końca. Bohaterowie dość dobrze przedstawieni choć ja do nikogo nie zapałałam uwielbieniem. Są po prostu przeciętni, ale prawdziwi. Każdy ma swój bagaż doświadczeń i problemów, z którymi się zmaga. Uczucie budzi się tutaj powoli i nieśmiało, przez co nie jest ten wątek zbyt przytłaczający. Podobała mi się opowieść snuta przez "Szeptuna" o emocjach. Fabuła nie zaskakuje, ale jest bardzo podkolorowana. Jeśli chcecie coś lekkiego przy czym nie trzeba się skupiać to idealnie się nada. Jednak na nutę elementu magii nie liczcie.

Nasza główna bohaterka, Julia, to nauczycielka wychowująca samotnie dwójkę dzieci. Ośmioletniego Kubę mającego uciążliwe problemy dermatologiczne oraz 15-letnią Marysię, którą męczą koszmary senne, a których podłoża można się tylko domyślać. Mąż Julii jest od 6 lat w Norwegii i ich związek zdaje się wisieć na włosku. Kobieta jest zmęczona nocnymi problemami dzieci i walką o rodzinę. Jej rodzice, widząc jej zmagania z codziennością, proponują jej wczasy w Beskidach. Mieszka tam pewien czlowiek, który może pomóc Kubie. Julia, chcąc nie chcąc, przystaje na ich propozycję, i tak oto poznaje tytułowego Szeptuna - Waldemara. Jest on odludkiem i samotnikiem. Ludzie z Bukowego Młyna, nazywają go "Cygan" i uważają, że ciąży na nim klątwa. Unikają go choć, gdy choroba zagląda im w oczy szybko znajdują do niego drogę.