Komeda. Osobiste życie jazzu recenzja

Książka jest biografią wybitnego muzyka jazzowego, jednego z niewielu Polaków, którzy stworzyli swój własny, niepodrabialny styl. A zaczęło się wszystko w połowie lat 50., gdy grupa zapaleńców, bez pieniędzy, dobrych instrumentów, kontaktów z zagranicznymi jazzmanami czy nagraniami zapragnęła grać muzykę jazzową, i udało im się!

Książka jest kopalnią informacji o początkach życia jazzowego w PRL-u. Przedstawia początki karier legendarnych dziś muzyków: Jana Ptaszyna Wróblewskiego, Andrzeja Trzaskowskiego, Jerzego Miliana, Gucia Dyląga, Wojciecha Karolaka, Zbigniewa Namysłowskiego, Michała Urbaniaka, Urszuli Dudziak, Czesława 'Małego' Bartkowskiego i wielu innych. To byli albo współpracownicy albo uczniowie Komedy, można go więc bez przesady nazwać ojcem polskiego jazzu.

Były to czasy romantyczne, oto np. Komeda porzuca pracę lekarza i Poznań, przenosi się z żoną do Krakowa, gdzie gra jazz, ale klepie straszną biedę. Przy okazji, fajnie przedstawia Grzebałkowska życie bohemy jazzowej na przełomie lat 50. i 60., było ubogo, ale wesoło, szalone imprezy, niezwykłe pomysły, zjazdy muzyków w schroniskach tatrzańskich. To była prawdziwa oaza niezależności w szarej rzeczywistości realnego socjalizmu czasów Gomułki.

Oczywiście jest też sporo o Komedzie. To był cichy, nieśmiały, wycofany, introwertyczny facet pozostający pod wpływem silnych, apodyktycznych kobiet. Najpierw matki, Zenobii, która chciała, żeby został lekarzem, więc posłusznie skończył medycynę, ale bardzo szybko porzucił ją dla muzyki. A potem była apodyktyczna żona Zofia, która mu ustawiała karierę, ale pod koniec małżeństwo się posypało.

Niestety, książka jest monotonna, autorka wylicza niezliczone koncerty zespołu Komedy, kłopoty z pieniędzmi, ze zdobyciem instrumentów, powtarzające się pijackie imprezy. Mamy podaną masę drobnych faktów, od których może rozboleć głowa. Widać, że pani Grzebałkowska mocno przyłożyła się do tematu, ale utonęła w drobiazgach. Niknie w tym wszystkim wielkość Komedy jako muzyka i kompozytora. Dlatego lektura w pewnym momencie bardzo mnie zaczęła nużyć.

Może autorka nie zna, nie rozumie, nie lubi jego muzyki. Może pisząc tą książkę nie słuchała jego płyt, przypuszczam, że nie. A ja w czasie lektury słuchałem muzyki Komedy, jego wspaniałej płyty 'Astigmatic' wznowionej ostatnio. I płyty 'Litania' z 1997 r. z jego muzyką, nagranej przez sekstet Stańki. To wciąż żywa, niepokojąca, poruszająca muzyka. Niestety, z książki trudno się dowiedzieć jak wielkim artystą był jej bohater.