Córka mafii. Elena recenzja

Kolejny debiut, kolejny romans i kolejna mafia ;) Tym razem na tapecie „Córka mafii. Elena” Aleksandry Możejko. Jest to pierwszy tom serii Dzieci mafii. Będzie to trylogia, która zaskoczy niejedną czytelniczkę! Czym zaskoczyła mnie?

Już po przeczytaniu pierwszych rozdziałów byłam mocno zaintrygowana tym, jak autorka pociągnie dalej swoją historię. Początek zaczyna się niewinnie, bo nasza główna bohaterka jest jeszcze dzieckiem, ale to właśnie wtedy dochodzi do pierwszego spotkania z Gabrielem. Chłopak stał się wtedy jej bohaterem, bo uratował ją z rąk jej kuzyna Dantego, który to od młodzieńczych lat lubił się nad nią znęcać. Ale za to ich drugie spotkanie wywróci życiem i jednego i drugiego ;)

Bardzo podobał mi się pomysł z aranżowanymi zaręczynami i tym w jakim kierunku poszła dalej ta historia. No bo taki zwrot wydarzeń od samego początku? :) powiem Wam szczerze, że im dalej tym coraz więcej się dzieje. Tutaj nie ma miejsca na nudę, czy powolne toczenie się wydarzeń. Tutaj co chwilę mamy jakąś rewelację. Niestety niektóre wątki były niedokończone i potraktowane trochę pobieżnie, co trochę mnie zasmuciło, bo bardzo chciałam poznać bardziej historię Dantego i tego dlaczego tak bardzo nienawidził Eleny. No i motyw z rodzicami – ale to podobno będzie wyjaśnione w kolejnych częściach, więc choć tyle dobrze :) – jest to debiut, dlatego też niektóre rzeczy można jeszcze poprawić w kolejnych częściach. Pomimo to książkę bardzo dobrze mi się czytało i naprawdę szybko! Nie jest wielka objętościowo, bo ma tylko 200 stron, choć nie kryje, że te 100 stron więcej mnie by nie przeszkadzało :D

Jeśli chodzi o bohaterów. Autorka bardzo fajnie ich wykreowała, choć momentami słodyczy nie zabrakło ;) Elena zaintrygowała mnie swoją pewnością siebie i tą swoją chorobą, która objawiała się brakiem odczuwania bólu – z czym spotykam się po raz pierwszy! Gabriel kojarzył mi się jako taki byczek, którego wszyscy się boją, z jednej strony jest człowiekiem do rany przyłóż, ale jeśli chodzi o interesy i karanie, to najlepiej uciekać gdzie pieprz rośnie. I tak jak wspomniałam – Dante, który najbardziej mnie zaciekawił, był niestety tłem. Relacja między nimi wszystkimi była raz spokojna, raz burzliwa, a to jak się do siebie później zwracali było trochę za słodkie :P a wiecie, że ja mało słodzę, więc nadmiar cukru trochę mnie odpycha :P

„Córkę mafii. Elenę” oczywiście Wam polecam! Myślę, że jak na debiut jest dobrze! Historia mi się podobała, a te małe niedociągnięcia, myślę, że będą dla autorki dobrą wskazówką na przyszłość D:

I trzymam kciuki żeby każda kolejna książka była coraz lepsza:) z niecierpliwością czekam na kontynuację Dzieci mafii i gratuluje autorce udanego debiutu :D