Cienie eteru recenzja

Policjant Charles Miller nie może otrząsnąć się po tragicznej śmierci swojej ukochanej. Wpada w depresję i nałóg alkoholowy. Każdy kolejny dzień zaczyna i kończy na piciu, nie chce o niczym pamiętać, ale koszmary senne nie dają mu spokoju. Chciałby całkowicie się odizolować od całego świata i od wszystkich, chciałby też umrzeć...

Gdy jednak zaginęła córka milionera, z którym Charles miał niedokończone sprawy, za namową szefa wraca do pracy i zaczyna śledztwo w tej sprawie. Zauważa, że tylko praca pozwala mu na to, żeby chociaż na chwilę zapomnieć o swojej traumie.
Dziewczyna zostaje odnaleziona, niestety martwa, a jej ciało pokrywają dziwne znaki, zapewne jakieś symboliczne. Tylko dlaczego ktoś pociął jej ciało w taki właśnie sposób? Kto dopuścił się tej zbrodni? Śledztwo prowadzone jest w wielu kierunkach, lecz nie przynoszą one żadnego właściwie rezultatu. Policja traktuje sprawę priorytetowo i trwają poszukiwania sprawcy. Gdy jednak zostają znalezione kolejne zwłoki z podobnymi znakami, wszyscy zdają sobie sprawę, że to jakiś szalony seryjny psychopata...
Co więcej, do Millera dochodzą listy o dziwnej treści, zapewne od mordercy, lecz on nie zdaje sobie z tego sprawy, co może go z nim łączyć. Żeby rozwiązać tę zagadkę, Charles zmuszony jest zmierzyć się ze swoją przeszłością, której tak naprawdę nie pamięta lub może nie chce pamiętać.

A może to właśnie tam tkwi klucz do rozwikłania tej sprawy? Czy odkrycie sprawcy zakończy tę historię?
Dziwnym trafem najbardziej zagrożone są osoby najbliżej związane z Charlesem Millerem. To jeszcze bardziej wprowadza zamęt w głowie naszego bohatera. Czy zdąży on połączyć wszystkie ślady w całość i złapie zabójcę zanim będzie za późno? Kto okaże się niezawodnym przyjacielem a kto wrogiem?
Wracające do Millera wspomnienia z dziecięcych lat, pozwalają i nam bardziej go poznać i motywy jego postępowania, chociaż nie tylko jego...
Autorka tak kieruje fabułą, że ciągle podrzuca czytelnikowi tropy naprowadzające na rozwiązanie, lecz za chwilę okazuje się, że jednak nie w tym kierunku powinno iść śledztwo...

Książka dość mroczna, ale za to bardzo wciągająca i ciekawa.
Zakończenie tej opowieści jest zaskakujące i jednocześnie jakby otwarte na dalszy ciąg. A może chodziło autorce o to, żeby sobie każdy sam niejako "dośpiewał" resztę?
Moim zdaniem Nikoletta Grams bardzo zgrabnie pociągnęła ten kryminał. W prosty i zrozumiały sposób napisany, więc czyta się dobrze z uczuciem napięcia i zaciekawienia. Nie sposób nawet zauważyć, że to debiut młodziutkiej dziewczyny.
Cieszę się, że miałam okazję przeczytać tę książkę.

Książka z Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl.