Krzycz, jeśli żyjesz recenzja

Bardziej Jakub Żulczyk niż Raymond Chandler, raczej Blanka Lipińska niż Agatha Christie. "Krzycz jeśli żyjesz" nie jest typowym kryminałem, to mroczna obyczajówka, której jednym z głównych bohaterów jest prokurator i tak, śledztwo pełni tu bardzo ważną rolę, ale przede wszystkim książka przedstawia życie dzisiejszych dwudziestolatków i opowiada ich o wejściu w dorosłość.

"Krzycz" nie tylko traktuje o młodych dorosłych, jest również napisana językiem dzisiejszych dwudziestolatków, czyli dużo tu bluzgów i potoczności, tak w dialogach, jak w narracji - zabieg dość kontrowersyjny, ale według mnie się sprawdza, bo nie ma w pisaniu Sonego nic wymuszonego, nie jest to plebiscyt na młodzieżowe słowo roku - autor ma ucho do "mowy ulicy" i dość talentu żeby przelać ją na papier.

Kolejnym, obok języka, atutem książki jest realistyczne ukazanie pracy prokuratora: procedury, biurokracja, sposób prowadzenia śledztwa są oddane wiernie i bez zbędnych upiększeń, czy udziwnień - widać, że autor jest z zawodu śledczym, który postanowił pokazać swoją robotę od kuchni.

Gdzie minusy? Przede wszystkim książka jest zbyt długa, aż się prosi, żeby przed wydaniem wpadł do pana Sone jakiś redaktor z brzytwą i ciachnął tak ze 100 stron dłużyzn (jakieś felietonowe wtręty o ulicy Elektryków, czy o tym jaki to Opener jest zajebisty) i powtórzeń, oraz może szepnął do uszka panu pisarzowi, że czytelnik nie jest głupi i nie trzeba mu co kilkadziesiąt stron przypominać, że nasz prokurator jest wysoki i przystojny i nosi maskę arogancji i cynizmu. Również zabieg z dzieleniem rozdziałów na postaci jest w tej książce bez sensu, bo praktycznie nie zmienia perspektywy z jakiej śledzimy akcję - ale "fajnie" miało być, jak u R.R. Martina, niestety nie jest, bo zamiast porządkować akcję wprowadza niepotrzebny bałagan.
Dodatkowo trochę zbyt wiele tu zbiegów okoliczności, ale w tej kwestii jestem w stanie przymknąć oko, bo mówiąc po prokuratorsku: ciężko byłoby mi ten zarzut obronić w sądzie.

Cyryl Sone napisał dobrą książkę, której przydałaby się porządna redakcja. "Krzycz" jest jak niezły serial i zupełnie nie dziwi mnie popularność autora, bo to solidne czytadło, wyróżniające się żywym językiem, interesującymi bohaterami i realistycznie oddanymi realiami pracy prokuratora.