Dziedziczka jeziora recenzja

Ta książka mnie zmęczyła. Bardzo. Przed wami długa opowieść dlaczego tak się stało.

Przeczytanie tego tworu nie było łatwe. Zajęło mi ponad miesiąc i skończyłam go jedynie dzięki swojej upartości. Książkę otrzymałam od #czytampierwszy i to też stale przypominało mi, że powinnam przeczytać całą. Dlaczego była aż tak męcząca?

Po pierwsze: narracja. To jest temat rzeka. Bardzo skrótowo opisując - narracja stale się zmienia. Kilka pierwszych zdań każdego rozdziału poświęcałam na domyślenie się kto akurat mówi. A było z czego wybierać. W pewnym momencie w notesie zaczęłam zapisywać wszystkich narratorów. I tak (od najmniej dziwnych) przedstawiono perpektywę pierwszoosobową z punktu widzenia Dany Mills, w trzeciej osobie narracja toczyła się wokół Wiili Herot i Bena Wolfa, w pierwszej osobie liczby mnogiej wypowidały się zbiorowo matki zamieszkujące Herot Hall. Oprócz tego zafundowano mi narrację z punktu widzenia psów (na jeden rozdział) co nawet nie było najdziwniejsze, bo od czasu do czasu wypowiadała się góra. Tak, forma ukształtowania terenu była jedną z narratorek.
Było to szalenie męczące i sprawiało, że stale unosiłam brwi w górę do tego stopnia, że być może dorobiłam się pierwszych zmarszczek.

Po drugie: sama historia. Zaznaczam, że nie znam dziejów Beowulfa, więc oceniam wszystko jako osobną opowieść. W historii panuje chaos, wielu rzecz trzeba się bardzo mocno domyślać, co zazwyczaj powinno tworzyć atmosferę tajemnicy, mnie zaś tutaj strasznie irytowało. Sama fabuła nie była może najgorsza, ale nie porwała mnie.

Po trzecie: sposób opisywania sytuacji. Ponownie lekki chaos. A do tego rozlazłe opisy zajmujące więcej niż to konieczne i potrzebne.

Po czwarte: zakończenie. Nie to żebym się do którejkolwiek z postaci przywiązała, ale zakończenie, w którym 95% postaci umiera i to w niezbyt "ładnych" okolicznościach pozostawiło mnie jedynie z myślą "okej? fajnie?". Sama końcówka zresztą zdawała mi się naciągana, a niektóre wydarzenia bardzo przypadkowe.

Po piąte: postaci. Nie polubiłam nikogo i to jest chyba największy problem. Dana jest szalona. Ma zwidy i ogólnie nie wywołuje szczególnej sympatii. Willa nie jest lepsza. Obie mają za sobą ciężkie, choć w inny sposób, przeżycia. Nie sprawia to jednak, że poczułam ich ludzkość. Cała reszta postaci również nie zrobiła na mnie wrażenia.

To była ciężka książka. Męcząca, dziwna. Wiele opinii twierdzi jednak, że był to przejaw jej "artystyczności". Jeśli jednak tak wygląda współczesna ambitna literatura, to jedynie się upewniłam, że nie jest dla mnie.

KS 📘