Człowiek o 24 twarzach recenzja

Fascynująca i przerażająca książka, co może nam uczynić nas własny umysł. Daniel Keyes opisał jeden z najgłośniejszych przypadków współczesnej psychiatrii. Milligan dopuścił się gwałtów na trzech kobietach i został złapany. Okazuje się, że jest chory psychicznie, ma osobowość wieloraką, według niego posiada 24 osobowości. Nigdy wcześniej nie zwrócił się o pomoc, gdyż nie chciał stygmatyzacji i zamknięcia w szpitalu. Teraz mając do wyboru więzienie, czy szpital wybiera to drugie . Poddaje się leczeniu i zgadza się na opowiedzenie swojego życia autorowi. Jest to historia człowieka chorego, który nie potrafi zapanować nad swoim życiem i umysłem. Wyobraźmy sobie, że budzimy się w obcym miejscu i nie jesteśmy w stanie przypomnieć sobie jak się tutaj znaleźliśmy i co robiliśmy wcześniej. Niestety książka dużo straciła na tym, że autor napisał ją w stylu kryminału. Pierwsza i trzecia część jest fascynująca. Natomiast druga, którą można by nazwać spowiedzią jest jak dla mnie zbyt rozciągnięta i rodzi same pytania, nie dając żadnej odpowiedzi. Nie wiem, czy którykolwiek z nas pamięta dokładnie minuta po minucie co się działo z nami przed paru laty. Natomiast Milligan opisuje z chirurgiczną precyzją przebieg wydarzeń i jak jego osobowości się zmieniały. Nie twierdzę, że ten człowiek nie jest chory na osobowość wieloraką, ale dużo jest w tym wywiadzie samokreacji. Cały czas źródeł choroby szuka się w bestialskim zachowaniu ojczyma, ale pierwsza osobowość powstała, gdy jego matka zabroniła się bawić z młodszą siostrzyczką. Co takiego się stało? Mimo wielu osobowości fizycznie ten człowiek jest jeden, a więc angażuje się w świat wyłącznie przez jedną z wielu osobowości. W jaki sposób kiedy np. jedzie samochodem inna osobowość czyta i studiuje? Co czyta, czy studiuje? Ten strumień informacji jaki otrzymaliśmy niesie wyłącznie pytania. Brakuje mi wywiadów z lekarzami i psychologami, którzy przybliżyliby nam problem osobowości wielorakiej. Dlaczego mimo bardzo traumatycznych przeżyć u jednych ona występuje, a u innych nie. Czy człowiek, który nigdy nie słyszał danego języka, czy mówiących z danym akcentem może stworzyć osobowość mówiącą w danym języku i czy z danym akcentem. Przeczytałam książkę i stwierdziłam niesamowity przypadek medyczny. Otrzymaliśmy wgląd w jedną z najcięższych chorób psychicznych. Ale czy coś jeszcze? Jak to pięknie napisała w swoich książkach Arnhild Lauveng, sama zmagająca się z schizofrenią paranoidalną : „Ludzie nie są chorobami, oni tylko mają choroby” i „Człowiek jest wartością po prostu dlatego, że jest.” Czy takie przesłanie ta książka niesie, to już sprawa każdego czytelnika. Zostajemy z jednym pytaniem czy człowiek o osobowości wielorakiej może odpowiadać za czyny, których dopuściła się jedna z osobowości. Jednak każdego chorego człowieka, a takim jest Milligan należy leczyć.

Ciekawa książka i warta przeczytania, gdyż często to co my krytykujemy i wyszydzamy jest po prostu chorobą.