Historia Polski 1914–2022 recenzja

To niesamowite, jak bardzo zmanipulowane są książki o tematyce historycznej wydane po roku 2015. Często zastanawiam się nad tym, co myślą ludzie, którzy dopuszczają do druku, tak mijający się z prawdą tekst. Tragedią jest to, że niedługo nasze dzieci już nie będą uczyły się prawdziwej, polskiej historii, tylko historii jednopartyjnej, zmanipulowanej pod obecne i przyszłe rządy naszego kraju. W tej sprawie przeraża także ilość nauczycieli, nie tylko pod względem ich braku personalnego, ale także braku uczciwości, rzetelności w dobrym prawdziwym nauczaniu.

Mówią, że historia kołem się toczy, widać to coraz bardziej na rynku wydawniczym, wśród tych którzy zajmują się wydawaniem pozycji o tematyce historycznej, gospodarczej, politycznej, czy społecznej. Bardzo często dziwi mnie brak obiektywizmu, podczas dopuszczania do druku lektur kontrowersyjnych, takich, które opowiadają o Polsce, z jaką mamy do czynienia na przestrzeni wieków, o ile publikacje wydane po roku 1989 można jeszcze uznać za w miarę obiektywne (mówię tylko o tych, które powstały zaraz po wyborach i próbowały opisać prawdę o komunizmie) o tyle te od czasu tak zwanej szerokiej, zakorzenionej demokracji są już po prostu nic niewarte. Jestem wielką fanką książek historycznych, uważam, że dziś, kiedy nasze państwo ma tak dużo problemów, dobra pozycja tego gatunku jest na wagę złota, zwłaszcza jeśli mówimy tutaj o dokumencie. Po publikację Pana Grzegorza Kucharczyka Historia Polski 1914 – 1922 sięgałam z wielką nadzieją, na uczciwy obiektywizm, zwłaszcza jeśli chodzi o okres od roku 2015. Niestety coś, co zaczęło się dobrze, okazało się przy końcu totalną stratą mojego czasu.

Powiedzmy sobie uczciwie, że zawsze dzieła, które poruszały tematy związane z polityką, historią były pisane pod panujących. Widać to świetnie, jeśli cofniemy się do czasów PRL w Polsce, ale też przyjrzymy się np. historii Federacji Rosyjskiej. Ktoś może powiedzieć, dlaczego się czepiasz, przecież to normalne. Oczywiście, że tak zgadzam się, ale wydawało mi się, że po tym, co przeżyliśmy jako naród, zasługujemy naprawdę w naszych polskich, wolnych publikacjach.

Pan Kucharczyk trafnie i niezwykle rzetelnie opisał lata od roku 1914 do roku 2005. Niestety od 2005 robi się już problem. Uważam, że wcześniejszy czas opisany przez Autora zasługuje na pochwałę, nie ma to tamto, Pisarz napisał prawdę i myślę, że ci, którzy przeczytają to dzieło, zgodzą się ze mną, po zapoznaniu się z tą książką do rozdziału Na drodze do rzeczywistej zmiany. Polska po 2005 roku. Pan Kucharczyk bardzo dokładnie wspominał o większości afer z udziałem Lecha Wałęsy, Aleksandra Kwaśniewskiego, Bronisława Komorowskiego oraz oczywiście Donalda Tuska. Poświęcił sporo na przedstawienie katastrofy samolotu z polską delegacją, która wybierała się do Smoleńska, aby uczcić ofiary Katynia. Opisał koalicję rządów PiS oraz Samoobrony (w większości za upadek tego rządu obwiniając Samoobronę), oraz na swoje nieszczęście wspomniał o sławnych taśmach U Sowy i Przyjaciół, które doprowadziły do upadku rządu Donalda Tuska i wygranej Prawa i Sprawiedliwości. Dlaczego na swoje nieszczęście?

Tutaj pojawia się problem. Mam wrażenie, czytając ten tekst, że z jakiegoś powodu przy końcu tej pozycji ktoś skutecznie zamknął Pisarzowi usta. Nie wierzę w zbiegu okoliczności ani w to, że Autor poświęca ponad 400 stron na opisanie uczciwych faktów, a nagle przy końcu, kiedy pojawia się temat wygranej obecnego rządu, nabiera wody w usta i pisze pieśni pochwalne.

Na stronie 439 czytamy, że wisienką na torcie porażki Platformy obywatelskiej okazały się już wspomniane przeze mnie wyżej taśmy ze sławnej restauracji. Oczywiście jest to prawda. Pisarz przytacza tutaj słowa, które wtedy padły min. Ministra spraw wewnętrznych i administracji, niestety zapomniał zapewne celowo dodać, że nasz obecny premier również jest na tych nagraniach i z pogardą mówi o zapier… za miskę ryżu, oraz o tym, że Polacy są tak głupi, że uwierzą we wszystko. Nie ładnie tak manipulować czytelnikiem Panie Kucharczyk. Co ciekawe książka ma sięgać roku 2022, ale nie znajdziemy w niej co dziwne, ponieważ Autor wcześniej opisał aferki związane z poprzednimi rządami, żadnej afery związanej z obecnie rządzącą Zjednoczoną Prawicą.

Panie Kucharczyk ludzie chętnie by poczytali o wyborach kopertowych Pana Sasina, respiratorach od handlarza bronią, mailach Pana Dworczyka, celowym zamykaniu polskich kopalń i przekupywaniu górników, aby nie strajkowali, że nie wspomnę o milionowym zadłużeniu naszego kraju, co najmniej naginaniu konstytucji oraz o wielu, wielu innych skandalikach, które zaczną wychodzić zapewne po oddaniu władzy.

Ze względu na to, że wcześniejsze lata Pisarz opisuje naprawdę rzetelnie, jestem w stanie uwierzyć, że po prostu nie mógł, albo nie miał odwagi na uczciwe przedstawienie stanu naszego kraju po roku 2020. Wielka szkoda, wybitni historycy, reformatorzy, przywódcy nie byli tchórzami. Na odwrocie książki napisane jest, że jest to publikacja wybitnego polskiego historyka. Przepraszam, ale dla mnie ktoś, kto manipuluje tekstem i nie pisze prawdy, nie jest wybitny. Dla mnie te ponad 400 stron całkowicie straciło na wartości, nie oddając stanu faktycznego Polski po roku 2005.