Cukierki recenzja

"Cukierki" Nataszy Sochy to siódma książka z serii o Florentynie Borze, dynamicznej detektyw. W tej części bohaterka zajmuje się trudnym śledztwem dotyczącym zabójstwa chłopca w wieku przedszkolnym, który został otruty cyjankiem.

Mimo niewielkiej objętości książka oferuje niezwykle bogatą historię kryminalną. Na tych kilku stronach autorka zdołała przedstawić dokładne dochodzenie, zmylić czytelnika licznymi tropami, oraz postawić odważne hipotezy. Dodatkowo stworzyła złożone portrety psychologiczne postaci, które wywołują różnorodne emocje – niektórym współczujemy, inni nas irytują, a do jeszcze innych odczuwamy wstręt. To sprawia, że każdy bohater, wydaje się wielowymiarowy i realny. Szczególnie poruszająca jest postać matki zamordowanego chłopca, której ból i rozpacz są przedstawione w sposób niezwykle realistyczny i poruszający.

Florentyna Bora przechodzi również osobistą przemianę. Jej zmagania z własnymi demonami z przeszłości, które stanowią kontynuację z poprzednich tomów, czynią ją jeszcze bardziej autentyczną. W „Cukierkach” widzimy jej ludzką stronę – zmagania z emocjami, trudnościami zawodowymi i osobistymi dylematami.

Nie można zapomnieć o mistrzowskim sposobie prowadzenia fabuły przez Nataszę Sochę. Autorka umiejętnie dawkuje napięcie, stopniowo odkrywając kolejne elementy układanki. Każdy nowy trop, każda rozmowa i każdy zwrot akcji są starannie przemyślane. Jej styl pisania jest na tyle lekki i przystępny, że książkę czyta się jednym tchem. Jednocześnie autorka potrafi budować napięcie i tworzyć atmosferę. Opisy są plastyczne, a dialogi naturalne, co dodatkowo ułatwia zanurzenie się w świat przedstawiony w książce. Miałam wrażenie, jakbym sama uczestniczyła w dochodzeniu, razem z Florentyną Borą odkrywając kolejne tajemnice i tropy.

Fabuła kryminalna jest interesująca, a zakończenie, które początkowo wydawało się proste, okazuje się zaskakująco skomplikowane i nieprzewidywalne. Tego rodzaju historie bardzo mnie pociągają, szczególnie gdy są inspirowane rzeczywistymi wydarzeniami, choć autorka zmieniła wiele szczegółów dotyczących miejsc, osób i zdarzeń, a wiele elementów jest czystą fikcją literacką. Imiona postaci również są wymyślone. Polecam tę książkę miłośnikom kryminałów, zwłaszcza tym, którzy mają niewiele czasu na czytanie lub szybko się zniechęcają.