Cień utraconego świata recenzja

Gdzieś pomiędzy przeszłością, a przyszłością, gdzie nie wiesz, co jest prawdą, a co kłamstwem, jest magia. Magia, która nas otacza, która płynie w nas i obok nas, w której jesteśmy zanurzeni. Czy jest dobra, czy jest zła? Niektórzy chcą wierzyć w to drugie, więc do cna jej nienawidzą. A co, jeśli to ta znienawidzona magia może pomóc ocalić to co znane? Co, jeśli może zniszczyć tych, którzy wierzą w jej siłę? Oto Licanius, Twoje przeznaczenie. Tutaj wszystko co widzisz, co wiesz i w co wierzysz może okazać się ułudą…
Dwa słowa: FANTASTYCZNIE GENIALNE! Tylko te dwa słowa wystarczą, żeby opisać CUSia. W tych dwóch słowach kryje się wszystko, czego można się po tej książce spodziewać. Wszystko czego od niej oczekiwałam, znalazłam. Czasem zaplątane w słowa i miejsca, czasem niepozornie wkradające się do serca i umysłu, a czasem trzaskające prosto w twarz. Jeśli jest jedna rzecz, którą lubicie w fantasy, nazwijcie to, a z pewnością się tutaj znajdzie: epicko wykreowany świat, unikalny system magii, różnorodne postaci i ich nieodgadnione motywy działania, złożona fabuła, która nie zwalnia nawet na chwilę i tak trwa do ostatniej strony. Jest wszystko, ale bez poczucia chaosu i przesytu. Mimo, że historia rozpoczęła się banalnie, to szybko zmienia swój kierunek, raz, drugi, trzeci. Każdy bohater ma swój głos, każdy jest częścią wielkiej układanki. A jednak, im więcej elementów, tym bardziej nic nie wiemy. Ta książka zwyczajnie miesza w głowie, więc przewracasz jedną stronę, drugą, dziesiątą, po to by do końca zostało ich sto, pięćdziesiąt, dziesięć, by na ostatniej ze stron, historia odkryła swoją ostatnią kartę i wszystko co wiesz zachwiało się w posadach.
Brzmię jak totalna fangirl, ale ta książka wywarła na mnie ogromne wrażenie. Ciężko jest uwierzyć, że jest to debiut, a jednocześnie ten fakt jest tak niesamowity. Autor zaserwował nam prawdziwie epicką historię, która kryje w sobie nie tylko przygodę, czy trudne i filozoficzne pytania. To także ogromny ukłon i hołd złożony klasyce literatury fantasy, zarówno współczesnej jak i tej mającej za sobą parę dekad. To nie jest kolejna popcornowa fantazja z fajnymi bitwami i potworami, to prawdziwe, pełnokrwiste fantasy, którego brakowało mi od wielu lat.
A jedyne do czego chcę się przyczepić, to fakt, że tyle nam trzeba czekać na drugi tom.