Czas tajemnic recenzja

CZAS TAJEMNIC - MARCEL PAGNOL

Autor: @juliaorzech ·4 minuty
2012-06-18
Skomentuj
Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!
Marcel Pagnol był niezwykle popularnym i cenionym francuskim dramaturgiem, prozaikiem oraz reżyserem teatralnym i filmowym. Dorastał w Marsylii razem ze swoim młodszym rodzeństwem. Okres letnich wakacji cała rodzina spędzała w wiosce La Treille (obecna dzielnica Marsylii), o czym właśnie między innymi opowiada w autobiograficznym cyklu Wspomnień z dzieciństwa. Pagnol w wieku 15 lat napisał pierwszą sztukę. Został nauczycielem angielskiego, ale po przeprowadzce do Paryża zrezygnował z tej posady i zajął się tylko pisaniem.
Swoją przygodę z twórczością tego autora zaczęłam właśnie od Czasu tajemnic, która jest trzecią częścią całego cyklu autobiograficznego, po Chwale mojego ojca i Zamku mojej matki. Nadmienię zaraz na początku, że to, iż zaczęłam czytanie nieco od końca, w żaden sposób nie przeszkadzało mi w lekturze. Książka jest tak napisana, że nie poczułam się zdezorientowana. Nie jest to więc taki klasyczny dalszy ciąg, bez którego czytania wcześniejszych tomów ani rusz.
W Czasie tajemnic Marcel jest już dorastającym chłopcem, który nie chce się już bawić z bratem Pawłem w Indian. Popełnia też niejaką zdradę wobec swojego najlepszego przyjaciela Lili. A wszystko przez to, że poznaje Izabellę, swoją pierwszą miłość. Marcel zostaje rycerzem dziewczynki, a ona jego księżniczką, dla której jest w stanie chodzić na czworakach i udawać psa, czy zjadać ślimaki i świerszcze. Nie interesują go już polowania z Lilim i zastawianie pułapek. Każdą wolną chwilę, chce spędzać z Izabellą i jej nieco ekscentryczną rodziną. Taka zażyłość z dziewczyną bardzo przeszkadza Pawełkowi i Liliemu, którzy niejednokrotnie podglądają upokarzającego się Marcela. Problem po pewnym czasie rozwiązuje się sam, gdyż ojciec Izabelli, poeta i alkoholik, jest zmuszony zmienić pracę i cała rodzina wraca do miasta. Wcześniej jeszcze uczucie Marcela nieco stygnie, kiedy zauważa, że Izabellę, którą do tej pory postrzegał jako boginię, nękają tak prozaiczne rzeczy jak niestrawność i związane z tym wizyty w toalecie.
Wkrótce też wakacje spędzane na wsi kończą się i Marcel musi rozpocząć nowy etap w swoim życiu jakim jest nauka w liceum. Początkowo chłopiec jest przerażony tą sytuacją, ale już po kilku miesiącach, całkiem nieźle potrafi się przystosować do warunków panujących w szkole. Ku zaskoczeniu ojca nie jest już prymusem, tak jak w szkole podstawowej. Radzi sobie jednak na tyle, by nie być na szarym końcu. Zresztą, nie samą nauką człowiek żyje, o czym Marcel szybko się przekonuje obcując z nowymi kolegami. Pewnego razu zyskuje sobie ich szacunek i poważanie rozkwaszając nos niejakiemu Pégomasowi, grubasowi z brzuchem pełnym zupy, który śmiał nazwać stypendystów (którym notabene był Marcel) nędzarzami.
Książkę pochłonęłam w oka mgnieniu. Mimo iż akcja nie ma jakiejś zawrotnej prędkości, od lektury ciężko się oderwać. No i co najważniejsze! Już dawno się tak nie uśmiałam, bo humoru w tej powieści nie brakuje. Świat widziany oczami Marcela i jego naiwne filozofowanie jest tak rozkoszne i zabawne, że można boki zrywać.
Szczególnie długi wywód na temat płci pięknej jest przekomiczny. Zacytuję fragment, kiedy Marcel opisuje swoją kuzynkę, żebyście mieli pogląd na niezwykle komiczny język, który miejscami doprowadzał mnie do łez:
Jednakże kiedy jej rodzice przyjechali do nas na obiad któregoś dnia, przyłapałem ją w pokoju mojej mamy i to tak zajętą, że mnie nawet nie zauważyła.
Całkiem sama przed lustrzanymi drzwiami szafy składała sobie ukłony, trzymając sukienkę czubkami palców. Potem pochylała głowę to w prawo, to w lewo i wymieniała ze swoim odbiciem psotne uśmiechy, a każdy był inny, jakby szukała najlepszego.
W końcu po jeszcze kilku grymasach, podeszła do lustra i ucałowała trzy razy pod rząd odbicie swoich własnych ust!
Zamknąłem bezszelestnie drzwi, przekonany, że odkryłem sekret jakiegoś zaburzenia umysłowego i że nie należy o tym nikomu mówić. Zresztą byłoby mi wstyd o tym opowiadać.

A oto jeszcze jedna dawka humoru. Marcel opowiada o pewnej koleżance swojej mamy:

Była nawet jedna taka koleżanka mojej mamy, która miała przypudrowaną całą twarz – wyglądała jak surowa sardynka, z wymalowanymi ustami i uczernionymi powiekami. Całowała mnie bardzo miło i nie powiem, żeby to było przykre, ale kiedy wychodziła, musiałem się myć, a mój ojciec otwierał okno, bo pachniało mocniej niż u fryzjera.

Język, którym posługuje się autor jest jednym z największych atutów tej powieści. Prosty, dosadny i bardzo humorystyczny. Myślę, że to on sprawia, że książkę czyta się szybko i przyjemnie.
To ciepła i przyjazna powieść o dorastaniu i problemach z tym związanych, których przecież nie brakuje. Pierwsza miłość, postawiona na szali przyjaźń męska, nowa szkoła, w której trzeba się zaaklimatyzować, no i rodzice, którym nie można już wszystkiego powiedzieć. Wszystko to owiane jest cudownym klimatem Prowansji, zapachem lawendy, tymianku i kopru, z dochodzącą z daleka muzyką cykad.

Nie sposób nie wspomnieć o doskonałych rysunkach Sempégo, które jak żadne inne idealnie wpasowują się w tło. Ja osobiście mam duży sentyment do charakterystycznej kreski tego rysownika, które oczywiście kojarzą mi się z serią o Mikołajku. Przyznaję też, że to dzięki tym rysunkom zwróciłam uwagę na tę książkę.

Powieść M. Pagnola polecam wszystkim bardzo gorąco. Szczególnie teraz w okresie letnim przyjemnie będzie wam zasiąść w fotelu i przenieść się w niezwykły klimat francuskiej prowincji.
Polub, jeżeli recenzja Ci się spodobała!

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki
Czas tajemnic
Czas tajemnic
Marcel Pagnol
9.2/10

Beztroskie lato, niezapomniany zapach tymianku i lawendy, majestatyczny cień Taoumé: pozornie w życiu dorastającego Marcela niewiele się zmieniło, a jednak... Jego ukochany przyjaciel Lili nie może ju...

Komentarze
Czas tajemnic
Czas tajemnic
Marcel Pagnol
9.2/10
Beztroskie lato, niezapomniany zapach tymianku i lawendy, majestatyczny cień Taoumé: pozornie w życiu dorastającego Marcela niewiele się zmieniło, a jednak... Jego ukochany przyjaciel Lili nie może ju...

Gdzie kupić

Księgarnie internetowe
Sprawdzam dostępność...
Ogłoszenia
Dodaj ogłoszenie
2 osoby szukają tej książki

Zobacz inne recenzje

Moją drugą – zaraz po literaturze – wielką miłością jest Francja, język francuski i wszystko, co z nimi związane. Marcel Pagnol, którego książkę chcę Wam przedstawić, to nieżyjący już francuski pisar...

@nataliarecenzuje @nataliarecenzuje

Kiedy zaczynałam czytać tę książkę, od razu przypomniało mi się moje dzieciństwo u babci, na wsi. Beztroskie, ciepłe, wesołe dni, gdy nie można się było nudzić, a czas pędził jak szalony, człowiek by...

@asymaka @asymaka

Pozostałe recenzje @juliaorzech

Zwykła książka kucharska
Zwykła książka kucharska

Uwielbiam przeglądać książki kucharskie, napawać oczy smakowitymi zdjęciami, wdychać prawie namacalny zapach przypraw, ziół, wanilii i cynamonu. Mogę godzinami kartkować ...

Recenzja książki Zwykła książka kucharska
Tyrmandowie. Romans amerykański
Tyrmandowie. Romans amerykański

To było tak dawno… Dobrze, że było. Bez Niego, bez naszej wspólnej historii, byłabym dziś innym człowiekiem.* Nazwisko Leopolda Tyrmanda obiło mi się o uszy dosyć późno,...

Recenzja książki Tyrmandowie. Romans amerykański

Nowe recenzje

Róże i fiołki
Intrygująca i niezwykle klimatyczna!
@maitiri_boo...:

„Róże i fiołki” Gry Kappel Jensen to tom otwierający młodzieżową trylogię fantasy, który przenosi nas do tajemniczego, ...

Recenzja książki Róże i fiołki
Dzieci jednej pajęczycy
Pajęczyna
@CzarnaLenoczka:

W świecie gdzie woda i świeże powietrze nie są oczywistością a towarem luksusowym pajęcza bogini ma oko na wszystkie sw...

Recenzja książki Dzieci jednej pajęczycy
Na trwogę bije dzwon
Fascynująca podróż do przedwojennego Poznania
@czytanie.na...:

Niektóre książki zajmują szczególne miejsce w naszych sercach. W moim na stałe zagościła seria kryminalna z Antonim Fis...

Recenzja książki Na trwogę bije dzwon