Pokurcz recenzja

Najpierw moją uwagę przykuła okładka, taka inna niż wszystkie, wyróżniająca się na tle zalewającej nas tandety, zapowiadająca dobrą lekturę. Króciutki opis nie wyjawia właściwie niczego. Zaczynam czytać i… przepadam z kretesem! W zasadzie od pierwszych zdań zostaję wciągnięta w niezwykły rytm. Pani Krystyna posługuję się pięknym językiem pisząc o niezbyt pięknych sprawach. Pisze o życiu, zwyczajnych ludziach, ich problemach, codziennym zmaganiu się z życiem. Jedni wychodzą z tych zmagań zwycięsko, stają się silniejsi i mądrzejsi, drudzy nie radzą sobie ze światem i kończą na sznurze w łazience. 

Kacper i Włodek – przyjaciele od kołyski, bracia mleczni, tak różni, a w potrzebie w ogień by za sobą wskoczyli. Kacper – łotr i łachudra, pieniądze, kobiety i śpiew to jego życiowe cele. Włodek – intelektualista, mól książkowy, mierzy wysoko: studia, a po nich dobra praca, chce być kimś. Studia, owszem udaje mu się ukończyć, co do reszty nie jest już tak słodko. Kiedy Kacper rzuca mu wyzwanie, podejmuje je i tak rodzi się nowa osoba. Los stawia na jego drodze Olgę, kobietę jakby dla niego stworzoną. Ten sam los jednak ma w zanadrzu wiele niespodzianek. Mówi się „Chcesz rozśmieszyć Pana Boga, opowiedz mu o swoich planach”. Mamy w tej powieści świetny tego przykład.

Jestem pod ogromnym wrażeniem prozy Pani Śmigielskiej, jej umiejętności kreowania postaci, wspaniale zarysowanej warstwy psychologicznej, umiejętnie ukazanych charakterów młodych, często pogubionych, szukających swojej drogi osób. To również historia miłości, niełatwej, pełnej przeszkód, tragicznej, z niewielką szansą na happy end. 

To lektura niebanalna, a taką bardzo lubię, rozkoszuję się każdym słowem, nie spieszę się, delektuję. Takie książki chcę czytać, takie emocje chcę przeżywać. Bo tę książkę czyta się nie tylko oczami ale również sercem.

Za możliwość lektury bardzo dziękuję autorce Krystynie Śmigielskiej oraz Iwonie Niezgodzie, organizatorce akcji promocyjnej.