Daltonista recenzja

Komisarz Wiktor Trak prowadzi dochodzenie dotyczące zabójstwa biznesmena, który zostaje zastrzelony przed wejściem do warszawskiego metra. Pojawia się kilka tropów i wiele wątpliwości. Doświadczony detektyw napotyka na kolejne trudności. Sprawa okazuje się być jednym z elementów wyrafinowanej gry, w której chodzi o pieniądze, ale także o realizację wyreżyserowanej przez przestępczy układ rzeczywistości. Książka o wartkiej akcji i szybkich jej zwrotach.



Mówi się: "nie oceniaj książek po okładce", ale tą bym zmieniła. Idąc do księgarni raczej za tą pozycją, przypominającą zeszły wiek, bym się nie obejrzała.

Czasem należy dać szansę wnętrzu.
Początkowo książka wcale mi się nie podobała. Bałam się, że będzie to kolejna "Pacjentka" czy "Ostatnie zlecenie". Jednak z dalszymi stronami akcja nabierała rozpędu.

Po opisie błędnie założyłam, że całość będzie się kręcić wokół naszego detektywa - Wiktora. Tymczasem nie otrzymujemy go nawet na samym początku. "Daltonista" zbudowany jest na wielu zróżnicowanych bohaterach, którzy wraz ze swoimi życiorysami tworzą puzzle. To określenie jest bardzo ważne, bo dopiero, gdy poznamy ich wszystkich, okazuje się nam pełny obraz sytuacji. Zawsze wspominam, że dobrze zbudowane postacie, poza stylistyką, do której tutaj ni jak da się przyczepić, to 90% sukcesu książki.


Coś co mnie całkowicie zaskoczyło i do mnie nie przemawia to brak rozdziałów. Historia jest pisana ciągiem, rozdzielone są jedynie wątki. Niby w niczym to nie przeszkadza, ale osobiście lepiej mi się czyta, może to wina przyzwyczajenia, gdy mam wydzielony rozdział po rozdziale. Jestem wzrokowcem, więc gdy mam jedną lub dwu dniową przerwę w czytaniu i nagle pojawia się coś, co wypadło mi z pamięci, wiem mniej więcej gdzie wtedy wracać.
Fabuła na pierwszy rzut oka może się wydać zagmatwana. Jest wielowątkowa i łatwo się pogubić. Dla kogoś kto nie lubi analizować powieści krok po kroku, nie będzie ona przyjemna i może skutkować to szybkim wrzuceniem jej w kąt. Nie jestem za tym, żeby dawać czytelnikom wszystko na tacy, w tym łatwe do przewidzenia zakończenie, jednak przeginanie w drugą stronę nie jest rzeczą dobrą. Czasem rezygnacja z pewnych elementów okazuje się lepszym pomysłem. Napięcie tu jest ciągłe, nie miarkowane i może być to bardziej minusem niżeli plusem.
Mankamentem tej książki są literówki czy spacje dzielące słowo na pół. Mi samej zdarzają się takie wpadki, więc jest to do zrozumienia. Zabrakło tu korekty osoby trzeciej lub ktoś się nie przyłożył do swojej pracy.

Przyjemnie czytało mi się ten kryminał, chociaż wymagał on ode mnie nie lada skupienia, a po ciężkim dniu raczej o nie ciężko. Niestety nie wyróżnia się on na tle tego, co dają nam inni autorzy. Jeżeli ktoś czyta tylko kryminały, będzie to dla niego wspaniała przygoda. Gdy tak jak ja pasjonuje się literaturą od czytadeł do literatury naukowej - przeczyta ją z ciekawości i szybko zapomni albo nie zwróci na nią w ogóle uwagi.

Dziękuję za możliwość przeczytania "Daltonisty" i dedykację w książce autorowi - Leonowi Durce.