Recenzja książki Oczy mam tutaj

Każdy człowiek ma w swoim ciele coś, czego nie lubi. Czego się wstydzi. Chowa to przed wzrokiem innych, samemu stara się nie patrzeć i unika mówienia o tym, jakby dzięki temu mogło przestać istnieć. Coś, na co nie mamy wpływu, potrafi stać się naszym najwiekszym kompleksem, który ogranicza nasze dzialanie i decyduje o całym życiu. U Greer są to duże piersi. Nosi luźne ubrania, by jak najlepiej ukryć je przed wzrokiem innych. Garbi się i zasłania rękami. Każdego dnia poświęca im sporo swojej uwagi, bo nie dają o sobie zapomnieć, gdy powodują ból pleców, otarcia i ogólny dyskomfort. Gdy stają się obiektem obrzydliwych żartów czy gdy nie chcą zmieścić się pod żadną koszulką, która nie jest workiem w rozmiarze XXL. Greer na skutek niestandardowego rozmiaru biustu mierzy się z dużym wstydem i dyskomfortem, który z czasem nie znika, ale który wraz z przebiegiem fabuły udaje jej się częściowo zaakceptować. I w żadnym razie nie jest to droga łatwa. Musi nauczyć się ufać ludziom wokół siebie, zaakceptować swoje pragnienia i znaleźć w sobie siłę, by zawalczyć o swoje szczescie, co jest ogromnie trudne, a my śledzimy jej kolejne kroki. Cieszymy się z sukcesów i smucimy przez porażki, a wokół niej inni ludzie również przeżywają swoje problemy, a my do pewnego stopnia możemy to obserwować. Jest chłopak, który ciągle się przeprowadza i nie chce być zapomniany. Jest jego siostrzyczka, która zachowuje się nagannie tylko po to, by zyskać więcej uwagi oraz akceptacji. Jest przyjaciółka, która wytrwale walczy o prawa kobiet i sprzeciwia się konsumpcjonizmowi. I są mniej ważni bohaterowie, którzy czasami wyróżniają się wyraźnie w tle. Do tego dochodzą relacje w rodzinie, relacje z rówieśnikami i oczywiście relacja ze samym sobą. Daje to potężne połączenie.

„Wstydzę się tego, że się wstydzę, że się wstydzę. I to jest coś, czego nikt inny nie zrozumie."

Nie będę twierdzić, że Laura Zimmermann stworzyła powieść rewelacyjną i pozbawioną wad, ale otwiera oczy i uczy akceptacji, a to cenna lekcja. Tym bardziej, że zostaje nam ona poddana w lekki sposób. Trudno jest się od lektury oderwać i po prostu miło się z nią spędza czas, a na koniec zostaje w głowie. I tylko ta okładka... Wydawnictwo YA ma tyle ładnych, a akurat tej powieści zrobiło tak wielką krzywdę. Serce się łamie.

Nie mniej! Jeśli tylko macie ochotę na literaturę młodzieżową, która ma bardzo pozytywny przekaz, jest na dobrym poziomie, a subtelny wątek romantyczny jest jednym z motorów zmian — polecam! Właśnie takie tytuły są ważne i właśnie takie są ważne.

tłum. Agnieszka Myśliwy