Długa droga do domu recenzja

Przeczytałam kolejną powieść Joanny Jax. Tym razem była to "Długa droga do domu", która naprawdę mnie zaskoczyła. Nie znam całej twórczości autorki, ale porównując tę książkę z wcześniejszymi, które przeczytałam, zauważyłam znaczącą różnicę.

Główna bohaterka, Polka urodzona przed drugą wojną światową, szybko zmienia miejsce zamieszkania. Antonina, razem z rodziną, przenosi się do Ameryki, gdzie mieszka brat jej ojca. Ojciec, artysta malarz z wielkimi ambicjami, ale bez talentu, nie potrafi utrzymać rodziny. Jego brat Krzysztof zgodził się im pomóc, ale postawił warunki. Prawdziwe problemy zaczęły się, gdy Antonina zakochała się w narzeczonym własnej siostry, poślubiła go i razem wyemigrowali na Kubę.

Najbardziej podobała mi się część książki związana z Antoniną, jej miłością i emigracją. Natomiast opisy ruchu oporu wobec dyktatora Batisty i politycznych zawirowań były dla mnie mniej interesujące. Antonina, poszukując męża i syna Alexa, angażuje się w działalność rewolucyjną, zmieniając miejsca pobytu i tożsamość przez 30 lat, by ostatecznie osiąść w Polsce. Historię poznajemy dzięki kobiecie, która kupiła rodzinny dom Antoniny i znalazła na strychu jej pamiętniki. Po ich lekturze postanawia rozwikłać tajemnice rodziny.

Mimo że książka jest obszerna i czyta się ją sprawnie, rewolucyjne zrywy, działalność konspiracyjna oraz ciągłe zauroczenia Antoniny mężczyznami były dla mnie męczące. Zabrakło mi skupienia na poszukiwaniach utraconego syna. Przeciętna kobieta, żona i matka, nagle staje się kimś w rodzaju Jamesa Bonda, uczestnicząc w zamachach rewolucyjnych i terrorystycznych w Ameryce Łacińskiej, a później w Europie. To dla mnie za dużo, zwłaszcza że główny cel – odnalezienie syna – został przyćmiony przez niewiarygodne wydarzenia. Brakowało mi również wyraźnego odczucia tęsknoty za synem. Większość książki poświęcona była działalności rewolucyjno-terrorystycznej, co bardzo mnie irytowało.

Dodatkowo postać Antoniny wydawała się momentami niekonsekwentna. Jej nagłe przeobrażenie w aktywną rewolucjonistkę było mało wiarygodne, zwłaszcza biorąc pod uwagę jej wcześniejsze życie i brak zainteresowania polityką. Również jej relacje z napotkanymi mężczyznami były opisane w sposób, który sprawiał, że trudno było mi uwierzyć w głębię jej uczuć. Wydawało się, że każdy kolejny romans bardziej oddalał ją od głównego celu – poszukiwania syna, zamiast go przybliżać.

Opisane przygody i udział w licznych akcjach terrorystycznych były zbyt przerysowane. W pewnym momencie zaczęłam odnosić wrażenie, że autorka skupia się bardziej na sensacyjnych elementach, niż na realistycznym ukazaniu losów bohaterki. Wydarzenia te wprowadzały do powieści chaos i odbierały jej wiarygodność.

Mimo że "Długa droga do domu" ma swoje mocne strony, takie jak ciekawie zarysowane tło historyczne i barwne opisy różnych miejsc, w których przebywa Antonina, całość nie spełniła moich oczekiwań. Powieść mogłaby zyskać, gdyby autorka bardziej skoncentrowała się na głównym wątku poszukiwań syna.

Choć doceniam starania Jax, by wpleść w fabułę elementy historyczne i polityczne, w mojej ocenie zabrakło równowagi między akcją a emocjonalnym aspektem historii. Oczekiwałam bardziej realistycznego i emocjonalnie angażującego przedstawienia losów bohaterów, dlatego tę powieść uważam za rozczarowującą.

Joanna Jax z pewnością potrafi pisać wciągające historie, lecz tym razem przytłoczenie akcji nad emocjami sprawiło, że trudno było mi w pełni zanurzyć się w opowieści. Jednak nie zraziłam się tą powieścią i w przyszłości zamierzam przeczytać inne książki tej autorki.