Dopóki mamy twarze recenzja

Lewis przenosi czytelnika do starożytnej krainy Glome. Czczona jest tam bogini Ungit, która wymaga od swoich poddanych składania krwawych ofiar.
W Glome dorastają dwie królewskie córki. Jedna jest tak piękna, że traktowana jest niemalże jak bogini. Z kolei druga jest tak brzydka, że zakrywa swoją twarz welonem, tak, żeby nikt nie mógł jej zobaczyć.
Na królestwo spadają plagi i nieszczęścia. W ten sposób Ungit okazuje swój gniew. Żąda ofiary złożonej z człowieka. Jednak nie chodzi o zwykłego mieszkańca tej krainy. Ungit chce kogoś, kto mieszka w pałacu.

Autor tej książki podczas pisania opierał się na jednej z łacińskich powieści, liczącej sobie już sporo lat. Jednak przekazał ją swoim czytelnikom w nowy sposób, interpretując ją tak, aby wyraźniej ukazać niektóre wartości.

Sięgając po tę lekturę możemy liczyć na coś więcej, niż na baśń stworzoną specjalnie dla dorosłych. Jest to pozycja, która ma za zadanie trafiać w każdego - w każdego bez wyjątku - człowieka.
Lewis sięga tam, gdzie nie sięgają inni. Wraz z kolejnymi stronami coraz bardziej wkraczamy do Glome, ale także też mamy szansę dowiedzieć się czegoś o naszej naturze. Możemy czytać o człowieku, który jest rozdzierany w różne strony.

Poznajemy tę historię z perspektywy głównej bohaterki. Patrzymy jak widzi otaczający ją świat. Możemy dojrzewać razem z nią i patrzeć na dane sytuacje z coraz to nowej perspektywy dzięki upływowi czasu.

Kiedy zamyka się książkę Lewisa czuje się całą paletę emocji, która zdążyła przejść przez nas w trakcie czytania. Począwszy od zwykłego zaciekawienia historią, która jest zawarta na tych 360 stronach, a kończąc na wyczerpaniu. Czytelnik może poczuć się tak, jakby Lewis dotknął jego samego.

Jest to historia, która pomaga odnaleźć się w świecie, gdzie kontrasty są coraz mniej widoczne. Gdzie nie zawsze ludzie wiedzą co jest właściwe, a co nie. Opowieść, która wskazuje to, co powinno być najważniejsze.