Don Stanislao. Druga twarz kardynała Dziwisza recenzja

Kardynał Stanisław Dziwisz zapisał się na kartach historii jako przyjaciel Jana Pawła II, który wiernie przez cały okres pontyfikatu stał przy jego boku. Niepozorny człowiek stojący w cieniu, ale doskonale odnajdujący się w watykańskim świecie. Zawsze pomocny, oddany, do samej śmierci papieża służył pomocą i dobrym słowem. Taki obraz w pamięci polaków utrwalony był długo po zakończeniu pontyfikatu. Ostatnie medialne doniesienia zdmuchują blichtr, pokazując prawdziwe oblicze kapłana.

Nie przechodzą obojętnie obok książki, która ukazują obraz Kościoła. Po niektóre sięgam od razu, inne muszę trochę poczekać. Tak też było z pozycją Don Stanislao. Druga twarz kardynała Dziwisza. W ten ponad 300 stronicowej książce autor przybliżył czytelnikowi postać kardynała, zaczynając od pracy formacyjnej, a kończąc na przyjaźni z Ojcem Świętym.

Co nieco wiedziałam o prawdziwym obliczu księdza, ale nie spodziewałam się otrzymać takiej potężnej bomby. Kłamstwa, oszczerstwa czy pazerność, to tylko wierzchołek góry lodowej. Na samym jej czubku jest wielokrotne tuszowanie pedofilii, a wręcz przyzwolenie na nią. Autor w doskonały i bardzo obrazowy sposób punktuje wszystkie złe występki kapłana. I to takie wielokrotnie ukrywane, jak i te, które nie tak dawno ujrzały światło dzienne. Oprócz tego znajdziemy tu szeroki kontekst kościoła, jak i samego papieża. Nie da się ukryć, że kardynał przedstawiony jest bardzo w złym świetle, co absolutnie nie dziwi, patrząc na jego zachowanie. Arogancki, butny i niezezwalający na przyjaźń Wandy Półtawskiej z Janem Pawłem II. A to tylko kropla w morzu.

Jeśli szukacie bądź jesteście ciekawi, jak wygląda druga twarz Stanisława Dziwisza, to sięgnijcie po tę pozycję. Gwarantuje, że was nie tylko zaskoczy, co przerazi. Za koloratką i sutanną kryje się zupełnie inny człowiek. A książka Don Stanislao. Druga twarz kardynała Dziwisza jest doskonałym przykładem, że gdy zgasną światła, człowiek pokazuje swoje prawdziwe oblicze. Szkoda tylko, że na pierwszy plan wysuwają się najgorsze cechy. A cała reszta jest tylko nic nieznaczącym obrazem.