Dziadek do orzechów recenzja

"Dziadek do orzechów" to kulturalny fenomen, częściej znany dzięki licznym adaptacjom musicalowym niż jako literacki pierwowzór. Tymaczasem ksiazka E. T. A. Hoffmanna jest dla niemieckiej literatury tym, czym dla tej angielskiej jest "Kolęda prozą" (czyli "Opowieść wigilijna"). Nie ma sensu porównywać obydwu historii, bo też obydwie są wyjątkowe i niepowtarzalne. Obydwie odnoszą się jednak do tego, co w nas, ludziach, najbardziej pierwotne: do drzemiących w nas pokładów zarówno dobra, ja i zła.

Hoffmann przemyca w "Dziadku do orzechów" piękne tradycje bożonarodzeniowe XIX stulecia. Za sprawą dziecięcych bohaterów, Klary i Freda, już od pierwszych liter przywołuje wspomnienie własnego dzieciństwa i radosnego, choć niecierpliwego, oczekiwania na prezenty. Dzięki zabawkom otrzymanym pod choinką Klara przenosi się do magicznej krainy, w której zło w postać złośliwego Króla Myszy toczy walkę dzielnym tytułowym Dziadkiem do orzechów.

To utrzymana w przepięknej, baśniowej konwencji opowieść o najskrytszych pragnieniach każdego dziecka, pragnieniach, które ziścić mogą się tylko w wieczór wigilijny. Historia z pogranicza tego, co realne i nierealne, jawy i snu, choroby i jej braku. Magiczna podróż do świata dziecięcych fantazji, dziecięcych marzeń i wspomnień. Bo kto z nas nie marzył o tym, żeby znalezione pod choinką zabawki cudownym sposobem ożyły? Kto nie marzył o świecie magii, w którym walka dobra ze złem toczy się odwiecznie?

E.T.A. Hoffmann sprawia, że magia (świąt) dzieje się za sprawą jego książki także w naszych domach. Przypomina to, co dzisiaj, w dorosłym życiu, nieodtwarzalne, tę atmosferę absolutnej wyjątkowości świąt Bożego Narodzenia, niepowtarzalności tych kilku dni, kiedy świat zdaje się być lepszy niż zazwyczaj. A przy okazji prezentuje historię o bystrych, rezolutnych dzieciach, gotowych do poświęceń i wyrzeczeń tego, co najcenniejsze. O dzieciach, które czują bardziej, widzą szerzej, rozumieją dużo, dużo więcej i w ogóle są dojrzalsze niż nam się wydaje.