Dzieje Polski opowiedziane dla młodzieży recenzja

Uwielbiam historię i chciałabym zaszczepić te zainteresowania swoim dzieciom. Dlatego chętnie sięgam po książki historyczne dla dzieci i młodzieży, by zaproponować im te, które uznam za warte uwagi. Niesiona tą myślą postanowiłam poznać książkę wybitnego polskiego historyka, Feliksa Konecznego pt. „Dzieje Polski opowiedziane dla młodzieży”. Najnowsze wydanie zostało wzbogacone o rozdziały dotyczące najnowszej wydarzeń, napisane przez Joannę i Jarosława Szarków.

Sięgnęłam po książkę, nie wiedząc nic o autorach. Pierwsza rzecz, która mnie uderzyła podczas czytania, to styl. Po kilku pierwszych zdaniach musiałam sprawdzić, kim jest autor, a gdy okazało się, że zmarł w 1949 roku, wszystko okazało się jasne. Na pierwszy rzut oka widać, że autor posługuje się językiem niedzisiejszym, potoczystym i śpiewnym. A to sprawia, że może być niezrozumiała i trudna dla młodego czytelnika. Mnie to osobiście nie przeszkadza, jednak książka jest skierowana do młodzieży, a dla nich może okazać się nieatrakcyjna.

Książka składa się z licznych rozdziałów, które w chronologiczny sposób opowiadają o dziejach Polski, od czasów przedchrześcijańskich, po współczesność. Widać, że autor nie tylko chce przekazać wiedzę stricte naukową, ale również kształtować patriotyczną postawę czytelników. Każdy rozdział został zilustrowany, co również uatrakcyjnia lekturę.

Pisząc tę recenzję, jestem wściekła. Uważam, że wspaniała, gawędziarska opowieść o wiekach polskiej historii została całkowicie zepsuta przez część dotyczącą ostatnich lat. Autorzy byli uprzejmi poświęcić jedno zdanie wejściu Polski do NATO i Unii Europejskiej, za to ponad stronę katastrofie smoleńskiej. Lansują tezę o sprzyjających Niemcom i Rosji rządom Donalda Tuska i nieudolności polityki europejskiej. Piszą o protestach przeciwko wyrokowi Trybunału Konstytucyjnego, chroniącego życie od poczęcia do śmierci i wulgarnych zachowaniach protestujących. Wspominają o zasługach Tadeusza Rydzyka. Obiektywizm wybitnego historyka zamienił się w propagandę. Czułam się, jakbym czytała podręcznik do historii wydany w 1954 roku, który znalazłam w domu rodziców. Podobna retoryka.

Nie chciałam wystawiać książce oceny, jednak formularz tego wymaga. Przyznane przeze mnie gwiazdki nie pokazują wartości tej książki. Nie zgadzam się na takie wykorzystywanie autorytetu wybitnego historyka.

Książkę otrzymałam z Klubu Recenzenta w serwisie nakanapie.pl